Γράφει η Δέσποινα ΜπακάληH δημόσια παραδοχή του κ. Χρυσοχοϊδη , που δε συνοδεύτηκε ούτε από «αντρίκια» παραίτηση από το Βουλευτικό αξίωμα, ούτε από την αποπομπή του από την Κυβέρνηση, έρχεται ως κερασάκι σε μια τούρτα που έχει ξινίσει από καιρό….
Ίσως ήρθε επιτέλους ως πολίτες να αλλάξουμε τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε
τους εκπροσώπους μας , αλλά και θεσμικά ,ως πολιτεία, να ξαναδούμε το ρολό και την λειτουργία του Βουλευτικού αξιώματος.
Ο κος Χρυσοχοϊδης , λαμβάνεται ως παράδειγμα , όχι γιατί έχω κάτι προσωπικό με τον άνθρωπο, αλλά γιατί ο ίδιος δημοσίως έκανε τόσο την παραδοχή , αλλά και με δήλωση του στην προσωπική του σελίδα στο Facebook την ανέλυσε και δικαιολόγησε, με την υποσημείωση ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή….
Δηλαδή, μια ολόκληρη χώρα υποφέρει και οδηγείται σε εξαθλίωση, από ένα εξαρχής λάθος μνημόνιο, το οποίο ο Βουλευτής που το ψήφισε – χωρίς να το διαβάσει- συνειδητοποίησε το λάθος περιεχόμενο, αλλά παραμένει στη θέση του, γιατί ΤΩΡΑ μετά από 13 (!) χρόνια κοινοβουλευτικού βίου δηλώνει ότι το Κοινοβουλευτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει.
Αν όμως ο κάθε κ. Χρυσοχοϊδης , ήξερε ότι υπήρχε μέγιστος χρόνος στη θητεία ενός Βουλευτή - ας πούμε οι δυο τετραετίες- , εάν η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία ήταν διαχωρισμένες , ώστε οι ελεγχόμενοι να μην είναι οι ελέγχοντες του εαυτού τους , τότε ο κ. Χρυσοχοιδης θα είχε και το χρόνο και το κίνητρο να διάβαζε το μνημόνιο που ψήφισε, γιατί και ο ίδιος θα αντιμετώπιζε τις συνέπειες του, στην καθημερινότητα εκτός Βουλής.
Οι δηλώσεις περί «μακελειού» από τον έτερο δελφίνο συνταγματολόγο (!), που θέλει να αλλάξει το μέλλον μας - και όλα όσα ακολούθησαν, αποτελούν άλλη μια γροθιά στην τρίτη των εξουσιών, τη Δικαιοσύνη , αλλά και εκβιασμό σε ποιους; Τον Ελληνικό Λαό; Τους εισαγγελείς; Τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Και εδώ ο Υπουργός παραμένει στη θέση του. Και εδώ ο σεβασμός στους Θεσμούς πάει περίπατο…
Ο κος Χρυσοχοϊδης εκλέχθηκε με περίπου 108.000 σταυρούς , ο κος Λοβέρδος με 130.000 Το πώς (και εάν) θα κοιτάξουν στα μάτια τους ψηφοφόρους τους, είναι δικό τους πρόβλημα. Το εάν αυτοί θα τους ξαναψηφίσουν έγκειται στη συνείδηση του καθενός από αυτούς. Το αν θα συνεχίσει να υπάρχει εκλογική περιφέρεια 1 εκατ. Εκλογέων και σε τι εξυπηρετεί το μέγεθος αυτό, είναι θέμα που πρέπει να απασχολεί όλους μας.
«Το Μαύρο στον Μαυρογιαλουρο» έχει γίνει Ελληνική Ταινία από τη δεκαετία του ’60. Πενήντα (!) χρόνια μετά η ταινία παραμένει τραγικά επίκαιρη. «Το σύστημα» που τη διατηρεί έχει μόνο έναν αντίπαλο: Τον καθένα και την καθεμία από εμάς.. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας!
