Ο κορυφαίος ερμηνευτής, που επί σαράντα χρόνια μιλά με τα τραγούδια του στις καρδιές μας, είναι ένας άνθρωπος που έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας αγγίζει, είτε μιλάει για την αγάπη και τον έρωτα και μοιράζεται τις αναμνήσεις και τις σημαντικές στιγμές της ζωής του, είτε μιλά για θέματα της εποχής, όπως η οικονομική κρίση.
«Αν έκανε ένα καλό η κρίση, είναι ότι θα ξαναπούμε καλημέρα στον γείτονα. Θα δούμε ποιος μένει δίπλα μας. Εγώ αυτό το είχα πάντοτε στην Πάρο, αλλά όχι στην Αθήνα. Η Αθήνα ήταν για μένα ένα… εργοστάσιο όπου έκανα απλά τη δουλειά μου. Το σπίτι μου, εκεί που κοιμόμουν κι έβλεπα όνειρα λευκά, ήταν η Πάρος…» λέει ο μεγάλος ερμηνευτής και συνεχίζει:
«Αυτή η κρίση είναι η πληρωμή του πάρτι που κάναμε τόσα χρόνια με δανεικά. Οι πολιτικοί είχαν το catering… Το ότι έχουμε κρίση στο ελληνικό κράτος, κρίση από πολιτικούς, συμβαίνει πολλά χρόνια. Εχουμε ανθρώπους που δεν πονάνε την Ελλάδα, οι οποίοι νομίζουν ότι το αυτοκίνητό τους έχει από πίσω ρυμούλκα και ότι θα τα πάρουν μαζί τους… Ενα πράγμα όμως δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν είναι αυτά τα σημαντικά. Εγώ το σπίτι μου δεν το βλέπω, γιατί έχω πάντα γυρισμένη την πλάτη. Αυτό που κοιτάω είναι το πέλαγος. Και είναι κάτι που δεν μπορεί να μου το στερήσει κανείς…»
Ο «τροβαδούρος του έρωτα» δεν διστάζει να αποκαλύψει: «Το μόνο παράπονο που έχω από τον Θεό είναι ότι έχασα πολύ νωρίς τον πατέρα μου και δεν πρόλαβα να του προσφέρω όσσα στη μητέρα μου… Η μεγαλύτερη απώλεια όμως είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται εν ζωή και δεν τους έχεις δίπλα σου. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Αυτό που λέμε… ζωντανός χωρισμός. Κι εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για να μην είναι κοντά μου. Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι για δύο. Δεν είσαι εσύ ο μάγκας για να λες “ό,τι ώρα και να περάσω από τη στάση θα με περιμένει”. Eνας μεγάλος έρωτας δεν τελειώνει ποτέ… Και γιατί να τον ξεπεράσεις; Γιατί να μην υπάρχει κάθε βράδυ στην προσευχή σου και να λες “Θεέ μου, να την έχεις καλά” κι ας μην είσαι μαζί της; Ο άνθρωπος που εκδικείται έναν έρωτά του είναι αποτυχημένος. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Δεν έχω ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου, όσο κι αν ακούγεται περίεργο…»
Σε αυτή την κατάθεση ψυχής ο ερμηνευτής της αγάπης αποκαλεί τον εαυτό του «ψωνάρα». Πάλεψα πολύ από τότε που ξεκίνησα να ανακαλύψω εμένα, τον άνθρωπο, τον Γιάννη. Οχι τον Πάριο. Τον Πάριο τον ήξερα από παιδάκι, τις δυνατότητες που είχε. Ο,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα δεν το έκανα για να οικονομήσω, παρά το γεγονός ότι έχω καταφέρει να έχω μια καλή ζωή. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει χρόνια και να κάθομαι στην Πάρο, να αγναντεύω αυτό που σου είπα ότι αγαπάω πιο πολύ. Αλλά έχω κάνει ένα λάθος. Δεν είναι αυτό που αγαπάω πιο πολύ. Είμαι ψωνάρα. Αυτό που αγαπάω περισσότερο είναι αυτό που κάνω. Που τραγουδάω… Που βγάζω κομμάτια της ψυχής μου χωρίς να σκέφτομαι ότι τα μοιράζομαι με κάποιον άλλον. Στην πραγματικότητα προσπαθώ να ενώσω τον κομματιασμένο εαυτό μου. Κάτι που δεν μπορώ και μακάρι να μην καταφέρω ποτέ…»
Ο Γιάννης Πάριος μιλώντας στην Ελενα Κατρίτση για το αν θα δεχόταν να κάνει τη ζωή του reality απαντάει με το χέρι στην καρδιά: «Δεν θα έκανα reality με θέμα τη ζωή μου. Η Αννα Βίσση είχε δικαίωμα να το κάνει και καλά έπραξε. Είναι τηλεοπτική και τα λέει καλά. Εγώ δεν θα έδινα αυτά που θέλω κι όταν δεν δίνεις αυτά που θέλεις, ξεγελάς τον κόσμο. Αυτά που έχουν αξία είναι αυτά που κρύβουμε κι όχι αυτά που δείχνουμε…»
Οσο για τη γνώμη του για το Facebook και το Twitter; «Το θεωρώ φλυαρία και χάσιμο χρόνου. Δε δέχομαι ότι μπορώ να πω φίλο μου έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω, κάποιον που μπορεί να μου παρουσιάσει μια εικόνα κάλπικη. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ζούμε σε αυτόν τον ψεύτικο και γυάλινο κόσμο… Τώρα, για κάποιους καλλιτέχνες εντός εισαγωγικών, που είναι πεινασμένοι για διαφήμιση, είναι ένα μέσο για να διαφημιστούν. Υποτίθεται ότι μετρούν έτσι φίλους τους για να λένε “εγώ έχω περισσότερους φίλους από τον τάδε”. Δεν θέλω να συμμετέχω σε αυτά, τα Facebook και Twitter. Το “σ’ αγαπώ” δεν θέλω να μου το στείλεις με mail, θέλω να μου το γράψεις σε χαρτί. Για να το κρατήσω για πάντα…»
