Company of troika wolfs
Αυτή την χαζομάρα με τις κόκκινες γραμμές ψάχνω να βρω ποιός εξυπνάκιας την ξεκίνησε. Υποψιάζομαι ότι θα είναι άλλος ένας όρος του ..δυτικού πολιτικού marketing που εισήχθη και αυτός στην εγχώρια πολιτική επικοινωνία, από τα πουλημένα τσακάλια των κεντρικών δελτίων ειδήσεων. Ο τάδε πρωθυπουργός ή υπουργίσκος δήλωσε ότι «κόκκινη γραμμή για την κυβέρνηση αποτελεί το τάδε» σημείο, συμφωνία, όριο, μνημόνιο, επιτόκιο και δεν ξέρω ποιά άλλη «στρατηγική γραμμή» τέθηκε στο μυαλό των σοφών τους συμβούλων και όλων όσοι αποτελούν το εγχώριο “company of wolfs”. Εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι οι αναπαραστάσεις που ανελκύει ο όρος.
Μπαμπά γιατί τρέχει η Κοκκινοσκουφίτσα;
Διότι, κακά τα ψέματα, ο όρος λεπτή κόκκινη γραμμή στο δικό μου κεφάλι φέρνει αυτούσια την εικόνα της Κοκκινοσκουφίτσας που την κυνηγούν συνεχώς κι εκείνη όλο και υποχωρεί στο δάσος. Κι αναρωτιέμαι: αφού θα τη βιάσει που θα τη βιάσει ο κακός ο λύκος, τουλάχιστον γιατί δεν γυρίζει να τον αντικρίσει κατάματα. Κι ό,τι γίνει! Θα τη φάει, θα τη βιάσει; Τί διάολο θα κάνει ο εξ εσπερίας κακός λύκος σε αυτή τη φοβιτσιάρα Red Riding Hood; Γιατί, όπως και να μετέγραψαν το παραμύθι οι Jacob και Wilhelm Grimm, δεν πιστεύω να προέβλεπαν ότι η μικρή ηρωίδα τους, στην Ελληνική version του μύθου, θα έτρεχε και θα έτρεχε στο Μέλανα Δρυμό, αφήνοντας διαρκώς πίσω της μία …..γραμμή από την ευκοίλια;
Παγκοσμιοποίηση με μια νταλίκα
Μια άλλη γελοία αναπαράσταση είναι εκείνη που κάνει την κόκκινη γραμμή, γραμμή της γεωμετρίας που αγκαλιάζει όλη την υδρόγειο. Δηλαδή, άπαξ και τη χαράξει στο έδαφος ο πολιτικός είναι σαν το μαγικό όριο του «εδώ» με το «από εκεί». Κι αν θέλεις να περάσεις τη γραμμή, να μη μπορείς με μια δρασκελιά, ένα «..ααππ», αλλά να πρέπει να πας μέσω κωλοπετινίτσας. Διότι, δεν είναι ευθύγραμμο τμήμα, αλλά ευθειάρα για νταλίκες σε Bundes-autobahn.
Flat line
Επιπλέον, η κόκκινη γραμμή είναι και λεπτή, πανάθεμά τη, και μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει, άμα τη ζορίσεις. Δηλαδή, δεν είναι ελατή και όλκιμη, ούτε μπορείς λιγάκι να τη μαλακώσεις, είναι εκεί, λεπτή και σκληρή σαν ατσάλινη χορδή, που αν την πειράξεις θα σου εμφανίσει εκείνη τη γραμμή με το μονότονο «τιιιιιτττ….» στο ηλεκτροκαρδιογράφημα πάνω στο μόνιτορ του μεγάλου ασθενή της Ευρώπης.
Κάνε θεέ μου να πνιγεί ο άνκορμαν
Όταν παρακολουθώ τα περισσότερα από τα εκφοβιστικά δελτία ειδήσεων των μεγάλων καναλιών, εκείνα που λειτουργούν σαν τον Joseph Goebbels, τον μετέπειτα εθνικοσοσιαλιστή υπουργό Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας, μαζεύομαι σε μια γωνιά και ορρωδώ και στέλνω τα παιδιά για ύπνο και κλείνω και τα φώτα για συσκότιση, μην τυχόν και με βομβαρδίσουν με κάποια «κόκκινη γραμμή». Κι άμα το ξεστομίσει ο άνκορμαν…. Ωχ παναγία μου, η γιαγιά κρύβεται κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας και σταυροκοπιέται άτσαλα σαν να παίζει μπουζούκι και τα μάτια της γυρνάνε ανάστροφα, τόσο που φοβάμαι μη δαιμονιστεί η κακομοίρα.
Μου την ανεβήκανε την κοκκινοσκουφίτσα μου
Γιατί αν ο άνκορμαν-Γκαίμπελς αναφέρει ότι «η κυβέρνηση έχει θέσει την κόκκινη γραμμή», έχω καταλάβει ότι την καημένη την Κοκκινοσκουφίτσα όχι μόνο την έχει βιάσει ΗΔΗ ο κακός ο γλίσχρων, ο εξ εσπερίας λύκος, αλλά πιθανόν τώρα να καθαρίζει τα δόντια του και να κάνει και ναργιλέ, αναχαράζων και ακούγοντας Youssou N'Dour στο 7 seconds. Τόσο έκανε να μετατρέψει το φοβισμένο κοράσιον σε μεζεδάκιον. Και οι κόκκινες γραμμές μοιάζουν τώρα με ριγέ μπλουζάκια που τον εμποδίζουν να γευτεί με ηδυπάθεια το γευστικό περιεχόμενο. Κάτι σαν τις πανίσχυρες… αγορές, ένα πράγμα… Κι εδώ, αξίζει τον κόπο να θυμηθώ μια φράση που συνήθιζε να λέει ο δάσκαλός μου, ο Νεοκλής ο Σαρρής, συγχωρεμένος τώρα: «στον εχθρό, αν δείξεις τα ..μπροστινά σου θα σκύψει, αν του δείξεις τα οπίσθιά σου θα τρέξει να σε… καταφέρει». Συγχωρήστε μου την απρέπεια, αλλά ο αείδιμος Κωνσταντινουπολίτης εκφραζόταν πολύ πιο ..γλαφυρά, από τον καθωσπρεπισμό μου.
Collection Άνοιξη-Καλοκαίρι 2012 με υπέροχες κόκκινες γραμμές
Όπως κι αν το πεις, γεγονός είναι ότι από τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, μέχρι και εκείνον της οικονομίας, της Παιδείας, της Άμυνας κλπ. τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουμε ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος. Δεν έχουμε ούτε στρατηγικές, ούτε στρατηγικό σχεδιασμό, ούτε σχεδιασμό, ούτε μουντζούρες επί χάρτου. Μόνο εκείνη την ανόητη «επικοινωνιακή πολιτική», που είναι ένα μέσον για να λένε ψέματα οι αρχοντοδεσπότες. Αλλά έχουμε άφθονους άδειους φακέλους και άλλες τόσες κόκκινες γραμμές. Τόσες πολλές, που όταν ο κύριος υπουργός ήθελε τον τάδε νόμο ή τη δείνα διάταξη, ζητούσε από την κομψή γραμματέα του να του επιλέξει το φάκελο με τις x κόκκινες γραμμές. Και εκείνη, εκπαιδευμένη ούσα, τον ανεκάλυπτε ανάμεσα σε δεκάδες, με μια ματιά σαν scanner που σαρώνει, με ταχύτητα, banner code. Από κόκκινες γραμμές, άλλο τίποτα σε αυτή τη χώρα. Σε λίγο θα κυκλοφορούν και σε φορέματα. Περιμένετε την ανοιξιάτικη εγχώρια collection και θα δείτε. Το Πάσχα βέβαια θα κάνουν όλα το μπαμ σαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου, αλλά εδώ θα είμαστε να τα λέμε.
Παραφιλολογικά μονότονα
Για όσους ενδιαφέρονται για την προέλευση αυτής της γραμμής, αναφέρω γρήγορα και πρόχειρα, ότι ο όρος φαίνεται να προέρχεται από την στρατιωτική ορολογία. Λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ανταποκριτή των Times, William Russell για το 93ο Σύνταγμα Πεζικού των Highlanders, που παρατάχθηκε σε βάθος δύο ανδρών για να καλύψει μεγαλύτερο χώρο, στην επίθεση των ρώσων ουσάρων, κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου τον Οκτώβρη του 1854. Έκτοτε, υιοθετήθηκε από τους Βρετανούς για να περιγράψει οποιαδήποτε λεπτή στρατιωτική διάταξη απλώνεται στο χώρο προκειμένου να καλύψει περισσότερο χώρο.
Από τον Kipling στον Morrissey
Μεταφορικά δηλώνει την έσχατη αμυντική γραμμή, το τελικό όριο προάσπισης της άμυνας της χώρας, του στρατηγικού πυρήνα κλπ. Ο Kipling στο ποίημά του Tommy (Atkins) μιλάει για την “thin red line of 'eroes" when the drums begin to roll”, ενώ για πιο ροκ (σιγά να μην είναι ροκ αυτός ο τύπος) καταστάσεις, τα εγκυκλοπαιδικά λήμματα παραπέμπουν στο Unchained του Van Halen. Προσωπικά, από τις αγγλοσαξωνικές αναφορές προτιμώ να βυθίζομαι στο υπέροχο “I’m not Sorry” του τεράστιου Morrissey: “…and I…… I’m slipping below the water line” αλλά αυτό δε μιλάει για κόκκινες λεπτές γραμμές και ίσως γι’ αυτό μου αρέσει.
Ο Γκαουλάιτερ και οι κοτούλες στην αυλή
Διότι βρίσκω αυτό τον όρο από ηλίθιο και κενό περιεχομένου, έως εκμαυλισμένο. Είναι μονίμως αμυντικότροπος και παθητικός. Μου θυμίζει το «σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω» ή εκείνο το εθνεγερτικόν: «κάτσε κοτούλα μ’ κάτσε». Διαφωνεί κανείς ότι έτσι μας έχουν καταντήσει με την τρομολαγνεία, τις επαπειλούμενες προφητείες, τους ωμούς εκβιασμούς, τα τετελεσμένα γεγονότα και αυτόν τον Μεγάλο Γκαουλάιτερ που θα τον αναμένουμε να μας ..επιτροπεύσει, μετά βαΐων και κλάδων, ψυχή στρουθοκάμηλου και μυαλό κότας; Αυτό είναι το παρόν που αποδεχόμαστε που θα μας ρίξει σίγουρα με το κεφάλι στο μέλλον που επιλέξαμε για τα παιδιά μας;
Πού πήγε η ψυχή μας; Έγινε κι αυτή μια ασθενική και φοβιτσιάρικη γραμμή; Και τί θα τις κάνουμε τις ζωές μας, το παρελθόν και το μέλλον μας, και αυτή τη χώρα που γίνεται προτεκτοράτο; Ποιά δικαιολογία θα έχουμε για τις επόμενες γενιές;
Πιάσε μία «ολίγη από Ελληνικό πολιτισμό»
Ίσως ακούω κάπου στο βάθος, τη δασκάλα των τριάντα χρόνων σήμερα, να διαβάζει δέκα-είκοσι χρόνια μετά, κάτι απαγορευμένα παραμύθια στους μαθητές της: «Κόκκινη γραμμή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη …δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει… παραμύθι ν’ αρχινίσει …Μια φορά κι έναν καιρό ήταν κάτι φοβητσιάρηδες, που φόραγαν πάμπερς και έτρεμαν και τη σκιά τους… ζούσαν βέβαια στην Ελλάδα, αλλά δεν τους ένοιαζε και πολύ. Ήταν τόσο κιοτήδες που τους κάνανε ‘μπου’ κι έτρεχαν να κρυφτούν πίσω από κάτι.. κόκκινες γραμμές. Λένε ότι ήτανε πολλοί, αλλά δεν γίνανε ποτέ - πώς το είπε εκείνος ο Μακρυγιάννης;…- ΠΟΛΛΑ ΟΛΙΓΟΙ !!! Οι κακομοίρηδες…. οι καημένοι….»
πηγη:mediasoup.gr/
