Ευρώ ή δραχμή όπως Καραμανλής ή τανκς...

Μπορεί μια χώρα να έχει σαν νόμισμα το ευρώ και να διαθέτει κρατική, κοινωνική και οικονομική οργάνωση τύπου Ουγκάντας;

Δεν μπορεί, είναι η λογική απάντηση. Τα περί του αντιθέτου διατείνεται μερίδα της αριστεράς και της δεξιάς του ευτελούς λαϊκισμού.

Το να υπόσχεται κάποιος το ευρώ σαν νόμισμα και την επιβίωση των πελατειακών και συντεχνιακών θεσμών και δομών είναι σαν να υπόσχεται την άμωμο σύλληψη και πολύτεκνη ευτυχή μητρότητα σε παρθένα.

Οι λαϊκιστές παρασύρονται από τον ενθουσιασμό που δημιουργεί η φρενήρης περιδίνηση του πλήθους πέριξ των, και πλειοδοτούν αγνοώντας το κόστος της ώρας που θα φτάσει ο λογαριασμός.

Ευρώ ή δραχμή;

Η πολιτική ρευστότητα που έχει διαμορφωθεί δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας νέας μεταπολίτευσης ανάλογης της προηγούμενης που δρομολόγησε η πτώση της Χούντας.

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή που αναδεικνύεται στο διακύβευμα των προσεχών εκλογών μοιάζει πολύ με το δίλημμα Καραμανλής ή τανκς των πρώτων εκλογών της μεταπολίτευσης το 1974.

Η πρόσφατη ψήφιση της δανειακής σύμβασης από το ελληνικό κοινοβούλιο και η έγκρισή της, λίγες μέρες αργότερα από το Eurogroup, επί της ουσίας δείχνει τη διάθεση των Ευρωπαίων να αναλάβουν το χρέος της Ελλάδας και να της παρατείνουν το χρόνο που χρειάζεται προκειμένου να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα την καταστήσουν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με μια οικονομία που στηρίζεται σε υγιείς βάσεις.

Η άλλη επιλογή είναι η έξοδος από το ευρώ με όποιες συνέπειες προσαρμογής, οι οποίες τα πρώτα χρόνια προβλέπεται να έχουν τραγικό χαρακτήρα.

Στην συνέχεια, ομαλοποίηση και επιστροφή στα δεδομένα παλιότερων δεκαετιών, με τη δραχμή να αποτελεί το βασικό μέσο άδικης και αναξιοκρατικής διανομής του εγχώριου πλούτου προς το συμφέρον της πελατειακής πολιτικής γραφειοκρατίας που θα κυβερνά τον τόπο.

Όλα αυτά, υπό πρίσμα των δεδομένων που έχουν επιβάλει στην παγκόσμια οικονομία η παγκοσμιοποίηση που έχει μεσολαβήσει εν τω μεταξύ.

Την περίοδο ’50-΄70 η Ελλάδα, στα πλαίσια του διπολικού κόσμου, έπαιζε το ρόλο των ζωνών φθηνού εργατικού κόστους. Ήταν, με λίγα λόγια, το σημερινό Βιετνάμ, η Καμπότζη και εν μέρει η Βουλγαρία ή οποία ήδη αναζητά άλλο ρόλο στο διεθνή καταμερισμό.

Οι επόμενοι κρίσιμοι σταθμοί...

Οι δύο επόμενοι κρίσιμοι σταθμοί των εξελίξεων για την χώρα θα είναι η ολοκλήρωση του PSI ή δυνατόν χωρίς να χρειαστεί να ενεργοποιηθούν οι ρήτρες υποχρεωτικής συμμετοχής και κυρίως οι επόμενες εκλογές.

Αν οι επόμενες εκλογές βγάλουν εκλογικό αποτέλεσμα που απομακρύνει τη χώρα από την στρατηγική της πάση θυσίας παραμονής εντός του ευρώ, τότε πιθανόν το πρόσφατο ένα βήμα πίσω από το γκρεμό της χρεοκοπίας θα εξελιχθεί σε δύο βήματα εμπρός.

Αν οι εκλογές δώσουν ένα αποτέλεσμα ευκρινούς πλειοψηφίας στις δυνάμεις που επιδιώκουν την χωρίς αμφισβητήσεις και απαγορευτικά προαπαιτούμενα, παραμονής στο ευρώ, τότε οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις θα μπορέσουν να υλοποιηθούν με μικρότερες αντιστάσεις από τους θιγόμενους πελατειακούς και συντεχνιακούς θύλακες.

Αν δώσει άλλο αποτέλεσμα, θα πρέπει να ανασχεδιάσουμε τις προσδοκίες και επιδιώξεις μας σε ό,τι αφορά το μέλλον αυτής της χώρας.

Κώστας Στούπας


Πηγή:www.capital.gr