Ότι
ομορφότερο υπάρχει σήμερα στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα αγώνα. Όλος ο
Ελληνικός πολιτισμός, φορέας κάθε δίκαιου, κάθε ανθρώπινου και αληθινού
είναι ζυμωμένος με μόχθο, με θυσία, με αγώνα…
Από τα σπάργανα του. Από τότε που η Γαία έδωσε τα μυστικά της
Γεωργίας στα παιδιά της για να τα θρέψει, αλλά και να τα εκπολιτίσει.
Έτσι γεννήθηκε ο πολιτισμός. Η ίδρυση της Πόλεως
δηλαδή που σηματοδοτούσε την μόνιμη διαβίωση,την κληρονομιά της γνώσης
από γενιά σε γενιά. Η λέξη έγινε ομιλία, η ομιλία γραφή, η γραφή ποίηση
και λογοτεχνία. Τέχνη της δημιουργίας, τέχνη της αρμονικής συμβίωσης,
της κοινωνίας. Οι γηγενείς όμως ποτέ δεν ξέχασαν την μεγάλη Μητέρα. Την
τιμούσαν πάντα στις παραδόσεις τους, στις μυσταγωγίες, στις τέχνες και
τα γράμματα. Την είχαν στις ψυχές τους ως Πατρίδα, Πατρώα Γη.
«ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΚΑΙ
ΟΣΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΣΕΜΝΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ Η ΠΑΤΡΙΣ. ΚΑΙ ΕΝ ΜΕΙΖΟΝΙ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ
ΘΕΟΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ». Και η θυσία για
την Πατρίδα, για τον κοινό πρόγονο, συνεχιζόταν στους αιώνες σαν μία
κωδικοποιημένη τελετή, φτάνοντας μέχρι τον Σολωμό και τον Ηλιάκη.
Δύο επιλογές είχε πάντα ο δίποδος. Η μία ήταν να τριγυρνά, να σφάζει να κλέβει για να καρπώνεται τα έτοιμα και η άλλη να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να φυτέψει, να υπομείνει, ώστε να καρπωθεί και να απολάβει.
Υπήρχε λοιπόν και ο λύκος της στέπας, ο Οϊγούρος, ο Ούνος, το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, αλλά πέφτει στην Πατρίδα και την ρημάζει. Μαζί και τα παιδιά της. Από τον Ταμερλάνο, τον Κεμάλ, τον Αδόλφο μέχρι το ΔΝΤ. Δεν σταματά εάν δεν ρημάξει τα πάντα, μέχρι την τελευταία σταγόνα, τον τελευταίο πόρο. Εξοντώνει τους
γηγενείς και κρατά τους απολύτως απαραίτητους ως δούλους για να καρπώνεται τον μόχθο τους. Από την Αφρική μέχρι την Χίο, από την Γη των Σεγιέν μέχρι τον Πόντο, παντού η ίδια μάχη.
Η μάχη λοιπόν δεν είναι “ιδεολογική” ή “Μάχη συμφερόντων”. Είναι η ίδια η μάχη της ύπαρξης. Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για να την κερδίσουμε, για την Καλή Χρονιά. Ο στόχος δεν είναι τα “μικρομεσαία εισοδήματα”, δεν ειναι τα “εργασιακά κεκτημένα”, δεν είναι καν τα πετρέλαια και η ΔΕΗ αλλά η ίδια η υπόσταση μας.
Αυτή την υπόσταση μας καλούμαστε να υπερασπίσουμε και θα τα καταφέρουμε μόνο εάν το κάνουμε συνειδητά και όχι με αυταπάτες. Δεν είμαστε “καλοί” επειδή είμαστε Έλληνες. Έχουμε χρέος να είμαστε “καλοί”, ακριβώς επειδή είμαστε Έλληνες. Φορείς δηλαδή ενός πανανθρώπινου πολιτισμού, που κοσμεί την μητέρα Γη, δεν τη βιάζει.
Το λευκό αιμοσφαίριο επιβιώνει με στοργή μέσα στον οργανισμό αλλά έχει υποχρέωση να τον διαφυλάξει. Έχει υποχρέωση να αγωνιστεί ανεξαρτήτως τον ισορροπιών και των πιθανοτήτων. Φανταστείτε τα λευκά αιμοσφαίρια να αρχίσουν να λένε “πουρκουά;” όταν τα μικρόβια βρίσκονται εντός των τειχών.
Τα μικρόβια από την άλλη, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό. Μπουκάρουν στον οργανισμό, αρχίζουν τρώνε ασύστολα, χειρότερα και από τους “κοπρίτες” του Παγκάλου, διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους μέχρι να γονατίσουν τον ασθενή. Εκτός εάν αφανιστούν από την άμυνα του οργανισμού.
Και εδώ είναι το λεπτό σημείο: Τα μικρόβια ποτέ δεν επιτίθενται εάν δεν είναι σε θέση ισχύος. Εάν δεν είναι πολυπληθέστερα από τους υπερασπιστές. Θα λουφάξουν στην πύλη εισόδου, θα πολλαπλασιασθούν και έπειτα θα επιτεθούν. Θα κάτσουν για αιώνες στην Τάκλα Μακάν, στην Γκόμπι μέχρι να την “πέσουν” στην Βακτριανή. Και δεν θα αφήσουν λίθο επί λίθου εάν την καταλάβουν. Θερμοπύλες, Ζάλογγο, Ulundi, δεν θα “γράψουν” ποτέ τα μικρόβια. Αντίθετα, όταν μυριστούν σθεναρή αντίσταση, θα αναζητήσουν τον εφιάλτη, τον άτιμο καρκίνο που διαλύει το ανοσοποιητικό. Τον δοσίλογο, τον υπουργό οικονομικών, την κυβέρνηση που θα ανοίξει την κερκόπορτα.
Αυτόν που θα πείσει τα αιμοσφαίρια ότι δεν ανήκουν στον οργανισμό, αλλά ο οργανισμός τους ανήκει. “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”! Που θα κάνει τα υγιή κύτταρα, καρκινικά: Γκλαμουριά, χλίδα, αρπαχτή, απάτη, Life Style, Ντιντήδες αντί για Απάχηδες. Που θα μετατρέψει τον ιστό σε λίπος: Φάε ρε, διορίσου, δανείσου, βολέψου, άραξε.
Και μετά τα μικρόβια θα διαβούν σαν τα στίφη επάνω στα γυναικόπαιδα της Σμύρνης.
Τόσο σημαντικός είναι ο αγώνας. Βαρύ και το φορτίο αυτών που γεννήθηκαν αιμοσφαίρια και όχι μικρόβια, δεν γίνεται όμως ν’ αλλάξουν ρόλους, όσοι Κωστόπουλοι και αν περάσουν. Βαριά η ύβρις αυτών που από κύτταρα έγιναν καρκίνος. Έζησαν μία νεύρωση για λίγα δευτερόλεπτα, πέθαναν μέσα στους αιώνες.
Αγνοία Μήτηρ πάσης κακίας. Εμείς όμως δεν έχουμε πλέον αυτή την δικαιολογία. Δεν είναι το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, τα ΧΥΤΑ του Μπόμπολα και το τσιμέντο της Hoechtief.
Και αν περάσαμε από το απόλυτο σκοτάδι στο ημίφως της ημιμάθειας και της παπαγαλίας, όπου η Γη έγινε από επίπεδο αγροτεμάχιο, “περιστρεφόμενη σφαιρική χωματόπετρα με ολίγη από λάσπη” και εμείς το χάβουμε σαν τα χαϊβάνια…
Και αν πρέπει να γίνεις τέκτονας για να σου πουν στον τριακοστοκάτι βαθμό ότι “Μεγάλε η Γη είναι ζωντανός οργανισμός”, αφού σου έχουν κάνει το μυαλό κυμά και εσύ κοιτάς εκστασιασμένος λες και ανακάλυψες ότι υπάρχει τελικά Άι Βασίλης…
Εδώ τα είχαμε πει όλα. Εδώ και παρά πέρα, τα άλλα αδέρφια μας, παιδιά του κοινού μας προγόνου. Και αν ο Σωκράτης περνιέται για “Ελληναράς” με το «ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΟΣΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΣΕΜΝΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ Η ΠΑΤΡΙΣ. ΚΑΙ ΕΝ ΜΕΙΖΟΝΙ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΘΕΟΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ», όταν οι τότε “εκσυγχρονιστές” άρχισαν στο εξουσιαστικο τους παραλήρημα να τιμούν “είδωλα” αντί για αξίες, ακούστε τα από το ξαδερφάκι μας στην άλλη άκρη της Γης:
Απόσπασμα από την Επιστολή του Αρχηγού των Γηγενών Σηάτλ, στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, 1854 (σα να λέμε Στρoς Καν ένα πράμα):
“Κανένας δεν μπορεί να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης, τη δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού, γιατί ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.
Εμείς είμαστε μέρος τους, μέρος της Φύσης… Ο αγέρας είναι ακριβός για τον ερυθρόδερμο, γιατί όλα τον μοιράζονται με την ίδια πνοή: τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος. Είμαστε κομμάτι της γης. Καθετί πάνω στη γη είναι ιερό για το λαό μου.
Η απληστία των Χλωμών Προσώπων θα τα καταβροχθίσει όλα, ό,τι υπάρχει στη Γη, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια έρημο. Από δω και μπρος η ζωή τελείωσε!
Τώρα αρχίζει η επιβίωση!”
Καλόν αγώνα Αδέρφια, όχι για εμάς, για τη φουκαριάρα τη Μάνα μας! Καλή χρονιά σε όλους αυτούς που θα αγωνιστούν για να την υπερασπίσουν και μόνο σε αυτούς!
Δύο επιλογές είχε πάντα ο δίποδος. Η μία ήταν να τριγυρνά, να σφάζει να κλέβει για να καρπώνεται τα έτοιμα και η άλλη να γνωρίσει, να δημιουργήσει, να φυτέψει, να υπομείνει, ώστε να καρπωθεί και να απολάβει.
Υπήρχε λοιπόν και ο λύκος της στέπας, ο Οϊγούρος, ο Ούνος, το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, αλλά πέφτει στην Πατρίδα και την ρημάζει. Μαζί και τα παιδιά της. Από τον Ταμερλάνο, τον Κεμάλ, τον Αδόλφο μέχρι το ΔΝΤ. Δεν σταματά εάν δεν ρημάξει τα πάντα, μέχρι την τελευταία σταγόνα, τον τελευταίο πόρο. Εξοντώνει τους
γηγενείς και κρατά τους απολύτως απαραίτητους ως δούλους για να καρπώνεται τον μόχθο τους. Από την Αφρική μέχρι την Χίο, από την Γη των Σεγιέν μέχρι τον Πόντο, παντού η ίδια μάχη.
Η μάχη λοιπόν δεν είναι “ιδεολογική” ή “Μάχη συμφερόντων”. Είναι η ίδια η μάχη της ύπαρξης. Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για να την κερδίσουμε, για την Καλή Χρονιά. Ο στόχος δεν είναι τα “μικρομεσαία εισοδήματα”, δεν ειναι τα “εργασιακά κεκτημένα”, δεν είναι καν τα πετρέλαια και η ΔΕΗ αλλά η ίδια η υπόσταση μας.
Αυτή την υπόσταση μας καλούμαστε να υπερασπίσουμε και θα τα καταφέρουμε μόνο εάν το κάνουμε συνειδητά και όχι με αυταπάτες. Δεν είμαστε “καλοί” επειδή είμαστε Έλληνες. Έχουμε χρέος να είμαστε “καλοί”, ακριβώς επειδή είμαστε Έλληνες. Φορείς δηλαδή ενός πανανθρώπινου πολιτισμού, που κοσμεί την μητέρα Γη, δεν τη βιάζει.
Το λευκό αιμοσφαίριο επιβιώνει με στοργή μέσα στον οργανισμό αλλά έχει υποχρέωση να τον διαφυλάξει. Έχει υποχρέωση να αγωνιστεί ανεξαρτήτως τον ισορροπιών και των πιθανοτήτων. Φανταστείτε τα λευκά αιμοσφαίρια να αρχίσουν να λένε “πουρκουά;” όταν τα μικρόβια βρίσκονται εντός των τειχών.
Τα μικρόβια από την άλλη, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό. Μπουκάρουν στον οργανισμό, αρχίζουν τρώνε ασύστολα, χειρότερα και από τους “κοπρίτες” του Παγκάλου, διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους μέχρι να γονατίσουν τον ασθενή. Εκτός εάν αφανιστούν από την άμυνα του οργανισμού.
Και εδώ είναι το λεπτό σημείο: Τα μικρόβια ποτέ δεν επιτίθενται εάν δεν είναι σε θέση ισχύος. Εάν δεν είναι πολυπληθέστερα από τους υπερασπιστές. Θα λουφάξουν στην πύλη εισόδου, θα πολλαπλασιασθούν και έπειτα θα επιτεθούν. Θα κάτσουν για αιώνες στην Τάκλα Μακάν, στην Γκόμπι μέχρι να την “πέσουν” στην Βακτριανή. Και δεν θα αφήσουν λίθο επί λίθου εάν την καταλάβουν. Θερμοπύλες, Ζάλογγο, Ulundi, δεν θα “γράψουν” ποτέ τα μικρόβια. Αντίθετα, όταν μυριστούν σθεναρή αντίσταση, θα αναζητήσουν τον εφιάλτη, τον άτιμο καρκίνο που διαλύει το ανοσοποιητικό. Τον δοσίλογο, τον υπουργό οικονομικών, την κυβέρνηση που θα ανοίξει την κερκόπορτα.
Αυτόν που θα πείσει τα αιμοσφαίρια ότι δεν ανήκουν στον οργανισμό, αλλά ο οργανισμός τους ανήκει. “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”! Που θα κάνει τα υγιή κύτταρα, καρκινικά: Γκλαμουριά, χλίδα, αρπαχτή, απάτη, Life Style, Ντιντήδες αντί για Απάχηδες. Που θα μετατρέψει τον ιστό σε λίπος: Φάε ρε, διορίσου, δανείσου, βολέψου, άραξε.
Και μετά τα μικρόβια θα διαβούν σαν τα στίφη επάνω στα γυναικόπαιδα της Σμύρνης.
Τόσο σημαντικός είναι ο αγώνας. Βαρύ και το φορτίο αυτών που γεννήθηκαν αιμοσφαίρια και όχι μικρόβια, δεν γίνεται όμως ν’ αλλάξουν ρόλους, όσοι Κωστόπουλοι και αν περάσουν. Βαριά η ύβρις αυτών που από κύτταρα έγιναν καρκίνος. Έζησαν μία νεύρωση για λίγα δευτερόλεπτα, πέθαναν μέσα στους αιώνες.
Αγνοία Μήτηρ πάσης κακίας. Εμείς όμως δεν έχουμε πλέον αυτή την δικαιολογία. Δεν είναι το ξεπούλημα της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, τα ΧΥΤΑ του Μπόμπολα και το τσιμέντο της Hoechtief.
Και αν περάσαμε από το απόλυτο σκοτάδι στο ημίφως της ημιμάθειας και της παπαγαλίας, όπου η Γη έγινε από επίπεδο αγροτεμάχιο, “περιστρεφόμενη σφαιρική χωματόπετρα με ολίγη από λάσπη” και εμείς το χάβουμε σαν τα χαϊβάνια…
Και αν πρέπει να γίνεις τέκτονας για να σου πουν στον τριακοστοκάτι βαθμό ότι “Μεγάλε η Γη είναι ζωντανός οργανισμός”, αφού σου έχουν κάνει το μυαλό κυμά και εσύ κοιτάς εκστασιασμένος λες και ανακάλυψες ότι υπάρχει τελικά Άι Βασίλης…
Εδώ τα είχαμε πει όλα. Εδώ και παρά πέρα, τα άλλα αδέρφια μας, παιδιά του κοινού μας προγόνου. Και αν ο Σωκράτης περνιέται για “Ελληναράς” με το «ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΟΣΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΣΕΜΝΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ Η ΠΑΤΡΙΣ. ΚΑΙ ΕΝ ΜΕΙΖΟΝΙ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΘΕΟΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ», όταν οι τότε “εκσυγχρονιστές” άρχισαν στο εξουσιαστικο τους παραλήρημα να τιμούν “είδωλα” αντί για αξίες, ακούστε τα από το ξαδερφάκι μας στην άλλη άκρη της Γης:
Απόσπασμα από την Επιστολή του Αρχηγού των Γηγενών Σηάτλ, στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, 1854 (σα να λέμε Στρoς Καν ένα πράμα):
“Κανένας δεν μπορεί να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης, τη δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού, γιατί ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.
Εμείς είμαστε μέρος τους, μέρος της Φύσης… Ο αγέρας είναι ακριβός για τον ερυθρόδερμο, γιατί όλα τον μοιράζονται με την ίδια πνοή: τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος. Είμαστε κομμάτι της γης. Καθετί πάνω στη γη είναι ιερό για το λαό μου.
Η απληστία των Χλωμών Προσώπων θα τα καταβροχθίσει όλα, ό,τι υπάρχει στη Γη, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια έρημο. Από δω και μπρος η ζωή τελείωσε!
Τώρα αρχίζει η επιβίωση!”
Καλόν αγώνα Αδέρφια, όχι για εμάς, για τη φουκαριάρα τη Μάνα μας! Καλή χρονιά σε όλους αυτούς που θα αγωνιστούν για να την υπερασπίσουν και μόνο σε αυτούς!
