Το να ζητάμε από τους βουλευτές να προκρίνουν το γενικό συμφέρον από το συμφέρον των ιδίων και των συντεχνιών που τους εξέλεξαν και τους συντηρούν επαγγελματικά στη πολιτική, είναι σαν να ζητάμε από τον τοκογλύφο της γειτονιάς μας να σταματήσει να δανείζει με τόκο...
Το συμφέρον μιας συντεχνίας 12.000 πελατών είναι πιο σημαντικό από το συμφέρον 12 εκατ. ανθρώπων, γιατί έχουν την δομή να κατευθύνουν συγκροτημένα στις εκλογές μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους...
Τα μέλη των συντεχνιών όμως είναι περισσότερο ανόητα και από τους ανεπάγγελτους εκπροσώπους τους, οι οποίοι καθοδηγούνται με μικροπολιτικά κίνητρα: Ουδείς μπορεί να εξασφαλίσει την ευημερία του σε μια κοινωνία που διαλύεται και μια οικονομία που καταρρέει.
Αυτό είναι το βασικό μάθημα που θα μας αφήσει αυτή η κρίση. Σε όσους νοιάζονται να καταλάβουν τι τους συνέβη. Οι άλλοι ας αρκεστούν σε θεωρίες συνομωσίας.
Παρ’ όλα αυτά...
Υπάρχουν και βουλευτές που διαθέτουν στοιχειώδη κοινό νου και αντιλαμβάνονται πως η επιλογή που μας έχει απομείνει είναι ανάμεσα στο κακό σενάριο και το χειρότερο.
Κάθε εβδομάδα που περνά στην απραξία, το κακό γίνεται χειρότερο και το χειρότερο ακόμη χειρότερο.
Η ατιμία των βουλευτών δεν έγκειται στην άρνηση να ψηφίσουν το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Η ατιμία έγκειται στο γεγονός πως δεν ξεκαθαρίζουν την θέση τους ευθύς εξ αρχής.
Ούτε και εκ των υστέρων την ξεκαθαρίζουν. «Η τροπολογία ήρθε λίγη ώρα πριν τεθεί στη ψηφοφορία», ισχυρίζεται ο ένας. «Να γίνεται εκτενής διάλογος και διαβούλευση πριν...» ισχυρίζεται η άλλη.
Με λίγα λόγια: «Τραβάτε με και ας κλαίω»...
Είναι φανερό πως όλο το «θέατρο» παίζεται προκειμένου να του προσφέρει τη δυνατότητα να υποστηρίξουν στις συντεχνίες: «είδατε εγώ προσπάθησα, αλλά...» Όπως ακριβώς τα τσιράκια προσπαθούν να διατηρήσουν την εύνοια του αφεντικού όταν τα κάνουν θάλασσα...
Ο ένας δεν έχει διαβάσει το μνημόνιο, ο άλλος ψηφίζει επί της αρχής αλλά όχι κατ΄ άρθρο και ο τρίτος φροντίζει να απουσιάζει την ώρα της ψηφοφορίας.
Μια έντιμη στάση θα ήταν, όποιος δεν θέλει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα και να μην μειωθεί και επαναδομηθεί το δημόσιο, να σταματήσει να στηρίζει μια κυβέρνηση που έχει ορισθεί για να προχωρήσει όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις που μας επιβάλλουν οι δανειστές, η πραγματικότητα ή έστω η «διεθνής συνομωσία».
Το έντιμο είναι όποιος δεν επιθυμεί τη δανειακή σύμβαση και επιθυμεί την χρεοκοπία να το πράξει ευθύς εξ αρχής και να αναλάβει τις ευθύνες του.
Το μαρτύριο της σταγόνας με διλλήματα όπως: Χρεοκοπεί ή δεν χρεοκοπεί η χώρα - επιστρέφουμε ή δεν επιστρέφουμε στη δραχμή, κάνουν περισσότερη ζημιά, όσο σέρνονται από μήνα σε μήνα και από χρόνο σε χρόνο παρά, απ΄ όσο αν το 2010 δεν δεχόμασταν κανένα μνημόνιο και είχαμε προχωρήσει σε στάση πληρωμών.
Και στην περίπτωση της Αργεντινής, που αποτελεί την χαρακτηριστικότερη περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας της νεότερη ιστορίας, η σκληρή περίοδος δεν κράτησε πάνω από δυο, τρία χρόνια...
Στα καθ’ ημάς αυτή η παρωδία της χρεοκοπίας με δόσεις κρατάει ήδη δυο χρόνια και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει.
Η ελληνική χρεοκοπία, θα έχει σε γενικές γραμμές σαν συνέπεια δυο πιθανά σενάρια. Κάποιος που έχει βιοτικό επίπεδο 10.000 ευρώ κατά μέσο όρο, θα πρέπει να περιοριστεί σε ένα επίπεδο 7.000 ευρώ ή 3.000-4.000 ευρώ με τη δραχμή.
Είναι περισσότερο οδυνηρό τα 10.000 να γίνουν 3.000 σε τέσσερα-πέντε χρόνια, απ’ ότι θα γινόταν σε τρεις μήνες.
Μικρές ολιγαρχίες και κρατικός καπιταλισμός...
Στην Ελλάδα το σημαντικότερο μέρος της ιδιωτικής οικονομίας συντηρείται σε διαπλοκή με το κράτος, είτε επιδοτούμενο από αυτό, είτε αναλαμβάνοντας έργα δια της πλαγίας, είτε φοροδιαφεύγοντας.
Με αυτή την έννοια οι στρεβλώσεις και ο πελατειακός, παρασιτικός χαρακτήρας του δημόσιου τομέα, έχει μολύνει και τον ιδιωτικό.
Ο υγιής οικονομικός ανταγωνισμός που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό αποτελεί εχθρό του μεγαλύτερου μέρους, τόσο του δημόσιου τομέα όσο και του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού.
Στην Ελλάδα υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη περί καπιταλισμού, οικονομίας και δημοκρατίας. Γι αυτό ευθύνεται και η απόλυτη κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας στους εκδότες βιβλίων και εφημερίδων μετά τη μεταπολίτευση.
Η διαφορά του καπιταλισμού και συντεχνιών ή καλύτερα της δημοκρατίας των αγορών και της δημοκρατίας των συντεχνιών, είναι πως οι παράγουν πρώτες πλούτο τον οποίο κατ’ άλλους δεν διανέμουν δίκαια, ενώ οι συντεχνίες καταναλώνουν πλούτο με άδικο τρόπο σε βάρος του γενικού συμφέροντος.
Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει στην Ελλάδα, είναι πως η ευημερία των τελευταίων τριάντα χρόνων του ελληνικού παρασιτικού σοσιαλισμού και καπιταλισμού με δανεικά έχει τελειώσει...
Πηγή:www.capital.gr
