Γράφει ο Γιώργος Βοσκόπουλος / επ. Καθηγητής- Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Μακεδονίας / gvoskop@uom.gr
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για εμπρηστικές επιθέσεις Τούρκων πρακτόρων κατά της χώρας μας δεν προκαλούν εντύπωση. Για λόγους που αφορούν το συσχετισμό δυνάμεων στη μετα-Ερντογάν εποχή ο Μ. Γιλμάζ αποφάσισε να αποκαλύψει τις εμπρηστικές επιθέσεις σε ελληνικά νησιά κατά την περίοδο 1995-97 επί πρωθυπουργίας Τανσού Τσιλέρ. Επιχειρησιακοί βραχίονες αυτής της συγκαλυμμένης δράσης ήταν ένα δίκτυο παραστρατιωτικών και ανθρώπων του κοινού εγκλήματος.
Επί δεκαετίες η εθνική ασφάλεια της χώρας υπονομεύεται από εξωγενείς παράγοντες που στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση της με την άσκηση ψυχολογικών επιχειρήσεων οι οποίες επιφέρουν τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αποσυντονίζουν ή φέρνουν στα επιχειρησιακά όρια του τον κρατικό μηχανισμό και πλήττουν μία χώρα στο εσωτερικό της. Την τελευταία εικοσαετία η Ελλάδα αντιμετώπισε πολλαπλές ασύμμετρες απειλές οι οποίες εξέθεσαν το εθνικό σύστημα ασφάλειας της χώρας. Οι εμπρησμοί και η καθομολογούμενη ανεξέλεγκτη δράση ξένων μυστικών υπηρεσιών υπήρξαν αποτέλεσμα της ανεπαρκούς λειτουργίας του κράτους ως παρόχου ενός δημόσιου αγαθού όπως η ασφάλεια. Η επιχειρησιακή αδυναμία των μηχανισμών αποτροπής κατέστησαν κατά τους θερινούς μήνες την Ελλάδα ένα προεκταμένο πεδίο μάχης. Η αδυναμία αυτή συνιστούσε ευκαιρία για όσους έθεσαν ως στόχο την εσωτερική αποσταθεροποίηση της χώρας.
Τα παραπάνω αναδεικνύουν εμφατικά τις ανεπάρκειες του εθνικού συστήματος ασφαλείας και της εθνικής πολιτικής ασφαλείας. Ένας από τους άξονες αυτής της πολιτικής αφορά την αντιμετώπιση απειλών οι οποίες προέρχονται από το εσωτερικό της χώρας. Η αντιμετώπιση τους απαιτείται να γίνεται σε δύο αλληλένδετα επίπεδα, ένα επιχειρησιακό και ένα θεσμικό. Το πρώτο αφορά τα άμεσα μέτρα που επιβάλλεται να ληφθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί μία απειλή και το δεύτερο τον τρόπο με τον οποίο θα διαμορφωθεί και υλοποιηθεί ένα σχέδιο επιχειρησιακής δράσης με στόχο την αποτροπή.
Η αδράνεια και το φοβικό σύνδρομο που χαρακτηρίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική ουσιαστικά αποτέλεσαν το ισχυρότερο κίνητρο δράσης των εμπρηστών. Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα κατέστη ανοχύρωτη έναντι εχθρικών ενεργειών. Είναι σαφές ότι η επιβίωση μίας χώρας θεμελιώνεται στην αυτοβοήθεια και όχι στην καταγγελία παράνομων ενεργειών σε βάρος της και επίκληση του διεθνούς δικαίου. Αυτό οφείλει να αποτελεί την κορωνίδα κάθε σοβαρής πολιτείας που καλείται εξ ορισμού να προασπίσει εθνικά συμφέροντα.
Πηγή: ThinkFre.gr
