Απελπιστική και πλήρως απογοητευτική είναι η κατάσταση στην χώρα μας καθώς ολοένα αυξάνονται οι συνάνθρωποι μας που δεν έχουν ούτε καν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Δεν έχουν ένα πιάτο φαί να δώσουν στα παιδιά τους…
Στις ουρές των συσσιτίων δήμων και ενοριών στήνονται καθημερινά άνθρωποι πρώην επιχειρηματίες ή μισθωτοί που έχασαν την δουλειά τους από την μία μέρα στην άλλη, οικογενειάρχες που τα χρέη τους «έπνιξαν», άνθρωποι που έχουν χάσει πια το χαμόγελό τους. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους… Η συμμετοχή στα συσσίτια αυξήθηκε τον τελευταίο καιρό κατά 40% με τους Έλληνες να είναι πλέον πολλοί περισσότεροι από τους ξένους, με αναλογία που στην Θεσσαλονίκη για παράδειγμα είναι 70% προς 30%.
Οι προσωπικές ανθρώπινες ιστορίες, μιλούν από μόνες τους και ξεπερνούν τους αριθμούς…
Το προσωπικό δράμα του 50χρονου Γιώργου Μπεφάνη συγκλονίζει… Πριν από λίγα χρόνια ήταν ιδιοκτήτης καταστημάτων αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής, πατέρας τριών παιδιών με σπίτι σε καλή περιοχή της Αθήνας και εξοχικό…
Τώρα πια λόγω κάποιων λάθος επιλογών σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που τον «γονάτισε» μη δίνοντας του μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή του να ορθοποδήσει, δεν έχει τίποτα από το παρελθόν. Μόνο τον ίδιο του τον εαυτό..
Πλέον ζει σε ξενώνα αστέγων και τον τελευταίο χρόνο τρώει καθημερινά σε συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων. Πήγε μέχρι και να ζητήσει δουλειά σε ανθρώπους που κάποτε είχε υπαλλήλους και τώρα έγιναν αφεντικά. Όμως μάταια. Δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν αφού η κρίση τους έχει «τσακίσει».
«Δεν ντρέπομαι. Έχω πια συμβιβαστεί με το δράμα που ζω καθημερινά, Με πληγώνει όμως που δεν έχω μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή μου» εξομολογείται ο ίδιος και προσθέτει «Οι τσέπες μου είναι άδειες. Και να φανταστείτε ότι πριν από λίγα χρόνια δεν ήξερα τι να κάνω τα λεφτά. Τώρα έρχομαι στο συσσίτιο και τρώω νερόβραστα μακαρόνια ίσα ίσα για να ζω…. »
Εξίσου συγκινητική είναι η ιστορία του 74χρονου Νίκου Παπαδόπουλου ο οποίος ντρέπεται που έχει φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να εξασφαλίσει ούτε το φαγητό του!
«Είχα δύο καταστήματα με λευκά είδη από τα μεγαλύτερα, στο κέντρο της Αθήνας. Με ήξερε όλη η πόλη. Το πρώτο μαγαζί έκλεισε όταν άνοιξαν τα κινέζικα. Μετά χώρισα από τη γυναίκα μου και έχασα και το δεύτερο κατάστημα, γιατί ήταν στο όνομά της. Είχα χρέη και αναγκάστηκα να πουλήσω το σπίτι μου, το οποίο ήταν σε καλή περιοχή του κέντρου και έμεινα στον δρόμο.
Σήμερα ζω σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα και έρχομαι στο συσσίτιο του δήμου και τρώω. Αν δεν υπήρχε κι αυτό, δεν θα τα έβγαζα πέρα. Κι ας τρώμε καθημερινά νερόβραστα μακαρόνια».
Το πιο τραγικό όμως από όλα όπως μαρτυρά ο ίδιος είναι το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν στο συσσίτιο και ζητούν φαγητό και για τα παιδιά τους στο σπίτι.
