Κοίταζα από την τηλεόραση την υπουργό Εργασίας της Ιταλίας Ελσα Φόρνερ να κλαίει την ώρα που ο «δικός τους Παπαδήμος» ανακοίνωνε τα μνημονιακά μέτρα για τη γειτονική χώρα. Μέτρα σκληρά που στέλνουν στην ουρά της φτώχειας χιλιάδες ακόμη ανθρώπους της Ευρώπης. Αποφάσεις ανάλγητες που αναγκάζουν χιλιάδες ανθρώπους να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και άλλους να βλέπουν τη σύνταξη τους να κόβεται στη μέση.
Η εικόνα της υπουργού ήταν μια ανθρώπινη στιγμή, μιας πολιτικού που δείχνει τουλάχιστον ότι καταλαβαίνει ότι οδηγεί τους συνανθρώπους της σε μια εφιαλτική προοπτική. Το δάκρυ αυτό της Ιταλίδας υπουργού θα περάσει στην Ιστορία για να μας θυμίζει τη ματαίωση του ονείρου για μια Ευρώπη ευημερίας για όλους, για μια Ευρώπη αλληλεγγύης των λαών. Αυτό το δάκρυ σηματοδότησε το τέλος εποχής για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της. Από εδώ και πέρα τα δάκρυα πολλών λαών του ευρωπαϊκού Νότου θα μετατρέπουν την αγανάκτηση σε ποτάμι που θα γίνεται το υδάτινο τείχος του αίσχους, που θα χωρίζει τις χώρες από το Δ' Ράιχ της Frau Μέρκελ και των δυνάμεων του Άξονα της νέας εποχής. Την ίδια ώρα που έβλεπα αυτή την εικόνα, μου ήρθαν αυτόματα στον νου τα πρόσωπα της ελληνικής τραγωδίας. Με τη σκληρότητα αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους και έμπλεοι από αλαζονεία...ανακοίνωναν τα Μνημόνια 1 και 2. Θυμάμαι το πρόσωπο... μάσκα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο να φαντασιώνεται Ιθάκες, ενώ ετοίμαζε Νταχάου. Τον τότε κολλητό του, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, να ανακοινώνει τα πρώτα μέτρα, «ατσαλάκωτο» μέσα στο κοστούμι της αυθεντίας του, που θα μας έβγαζε από τα δύσκολα, διαφορετικά θα υπέβαλλε την παραίτηση του. Τον αλαζόνα διάδοχο του, Ευάγγελο Βενιζέλο, με προκλητικό ύφος και στιλ να ισχυρίζεται ότι με τα νέα μνημονιακά μέτρα του θα έβαζε πάτο στο βαρέλι, και μια συγχορδία άκαρδων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που πάνω στο... άτι του καλαμιού της εξουσίας λησμόνησαν ότι πολιτική σημαίνει άνθρωπος. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχυσαν ούτε ένα δάκρυ, έστω και κροκοδείλιο, για τις αποφάσεις τους που παρέδωσαν τη χώρα στο Δ' Ράιχ και βύθισαν έναν ολόκληρο λαό σε απόγνωση. Αντίθετα, το 'ριχναν στο σούσι και στη μεγάλη ζωή. Δεν δάκρυσαν μπροστά στο δράμα χιλιάδων ανθρώπων που στέκονται στις ουρές για ένα πιάτο φαγητό, θυμίζοντας τα κατοχικά συσσίτια. Δεν συγκινήθηκαν από τις στρατιές των ανέργων, από το νέο κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων. Ούτε ένας, ακόμη και σήμερα που συζητάμε, ένιωσε την ανάγκη να παραιτηθεί και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, γιατί συνέργησε σε αυτό το έγκλημα. Σαν ξένοι ήρθαν και σαν ξένοι θα φύγουν από την ελληνική κοινωνία. Εκτελεστές ενός συμβολαίου ντροπής, θα αναμετρώνται καρφώνοντας ο ένας τον άλλον με έπαθλο την καρέκλα της αρχηγίας. Λες και ενδιαφέρει κανέναν πολίτη το ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
