Oι εντιμότατοι φίλοι μας

Σε σύγκρουση με τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων τους οδηγούνται τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, η οποία θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης την Τετάρτη.

Για τη Νέα Δημοκρατία και για το ΛΑ.Ο.Σ., το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος εκφράζει ως μέλος της Τριμερούς τις αντίθετες ακριβώς απόψεις από εκείνες που παραδοσιακά εκφράζουν, αν δεν μονοπωλούν, τα δύο κόμματα της Δεξιάς, κεντροδεξιού ή υπερδεξιού προσανατολισμού.

Στην αθεϊστική και υπερεθνική στάση και δραστηριότητα της Τριμερούς, η Νέα Δημοκρατία αντιτάσσει με ένταση το Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια, ενώ το ΛΑ.Ο.Σ. υπερθεματίζει στα δύο πρώτα συνθετικά. Πέραν τούτου, η φιλολαϊκή ρητορεία της Νέας Δημοκρατίας και η ριζοσπαστικότερη, επί το φιλολαϊκότερο, του ΛΑ.Ο.Σ. ως προς την οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζει η κοινωνία, ανατρέπονται από τη συμμετοχή σε ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα δραστηριοποιηθεί με θρησκευτική ευλάβεια στην υλοποίηση του συνόλου του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής της 26ης Ιουλίου.

Ένα δεύτερο στοιχείο που θα επιτείνει τις εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις στα κόμματα είναι το εξής: αν ο πρωθυπουργός ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις αρχές της Τριμερούς και της κυρίαρχης λογικής στα κέντρα λήψης αποφάσεων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, τότε αφενός η κυβέρνησή του θα είναι μακράς πνοής και όχι έως την 19η Φεβρουαρίου, ημερομηνία στην οποία σταθερά επιμένει ο Αντώνης Σαμαράς. Αφετέρου, ο κ. Παπαδήμος θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων να αντικαταστήσει τα κυβερνητικά στελέχη με εκείνα που ενστερνίζονται τις αρχές, τα ήθη και τις αξίες της Τριμερούς.

Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα. Την πρώτη ανακούφιση διαδέχθηκε στο κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα το ερώτημα «Μα εμείς τώρα επιλέξαμε τον τραπεζίτη;», χωρίς προς το παρόν να τίθεται ζήτημα για τις σχέσεις του κ. Παπαδήμου με την Τριμερή και τα global interests της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Με δεδομένη την αντίδραση της Αριστεράς, η οποία αποκομίζει ήδη κέρδη στις δημοσκοπήσεις, τα κομματικά στελέχη και οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αντιλαμβάνονται με τρόμο πως στις επόμενες εκλογές η ήττα, προσωπική και κομματική, θα είναι σαρωτική και ισοπεδωτική για τους ίδιους προσωπικά.
Ήδη στη Νέα Δημοκρατία παρατηρούνται οι πρώτες ασύμμετρες απώλειες. Ο Πάνος Καμμένος, βουλευτής της Β` Αθηνών και μέλος της ομάδας κρούσης της «λαϊκής Δεξιάς», δηλώνει πως δεν θα παραχωρήσει στην κυβέρνηση Παπαδήμου ψήφο εμπιστοσύνης, παρά την απειλή διαγραφής του.

Οι φήμες επιμένουν πως υπήρξε όντως έντονο επεισόδιο μεταξύ του θεσμικού συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά, Χρύσανθου Λαζαρίδη, και του άτυπου συμβούλου αλλά και σκληροπυρηνικού πρώην στελέχους της Πολιτικής Άνοιξης Φαήλου Κρανιδιώτη, με έντονη προσήλωση στα ιερά και τα όσια της παραδοσιακής ελληνική Δεξιάς. Η αιτία της διαμάχης αφορά στη μεταστροφή της Νέας Δημοκρατίας με την εγκατάλειψη του αντιμνημονιακού μετώπου, με αποκορύφωμα τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η δημόσια αναφορά και μόνον σε «ακροδεξιά σταγονίδια» εντός της Νέας Δημοκρατίας κόστισε στον βουλευτή Τρικάλων Σωτήρη Χατζηγάκη τη διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα, προκειμένου να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες στα άνω δώματα του κτηρίου όπου στεγάζονται τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Τις παραιτήσεις τους από το κόμμα καταθέτουν μεσαία στελέχη, όπως ο πρώην υποψήφιος για την προεδρία της ΟΝΝΕΔ Κώστας Χατζής. Το ενδιαφέρον δεν αφορά τα ίδια τα πρόσωπα αλλά τους λόγους τους οποίους επικαλούνται, όπως το ότι «η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή».

Όσο για τις εσωτερικές διεργασίες, στο ΛΑ.Ο.Σ. τα πράγματα φαίνονται να εξελίσσονται προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι γνωστό ότι ο Κυριάκος Βελλόπουλος αρνήθηκε να αναλάβει θέση στην κυβέρνηση, ενώ στελέχη της παράταξης διαρρέουν ενδεικτικά «Ο Μάκης Βορίδης είναι συστημικός», σχόλιο που προϊδεάζει για τις επερχόμενες αντιθέσεις εντός του κομματικού μηχανισμού.

Οι εσωτερικές αυτές αντιφάσεις αναμένεται να κλιμακωθούν μετά και τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης. Αν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι αντιπαπανδρεϊκές φωνές επικεντρώνουν στην ανάγκη έναρξης διαδικασιών εκλογής αρχηγού, στη Νέα Δημοκρατία αλλά και το ΛΑ.Ο.Σ., βουλευτές θέτουν ζήτημα ιδεολογικής - πολιτικής επιβίωσης.


Θρησκεία και Έθνος στον Καιάδα

Αν οι πρώτοι στόχοι της παγκόσμιας διακυβέρνησης αφορούν στην Πολιτική, την Οικονομία και το Νομισματικό, οι άλλοι δύο, συμπληρωματικοί αλλά ουσιαστικοί, είναι η πνευματική παραγωγή και η εκκλησιαστική δραστηριότητα σε διεθνές επίπεδο. Οι αρχές βάσει των οποίων κινείται η ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης συνοψίζονται στον ουμανιστικό αθεϊσμό, στην απολιτική (μη δεσμευτική) στάση, στην υπέρβαση των εθνικών, εθνοτικών και εθνικιστικών ιδεοληψιών.

Αυτές είναι αρχές που συνεπάγονται μία εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία, η οποία βασίζεται στην αντιδογματική – αντιεκκλησιαστική πολιτική και τη μείωση ή και τον εκμηδενισμό των εθνικών ορίων και εθνικιστικών αντιλήψεων, όπως αυτές καθιερώθηκαν από τη διάλυση των Μεγάλων Αυτοκρατοριών και την ίδρυση των εθνικών κρατών έως τις ημέρες μας.

Είναι απορίας άξιον βεβαίως πώς το 1983 ο Πάπας Παύλος Ιωάννης ο 2ος παρίσταται στις εργασίες της Τριμερούς. Αργότερα ο ίδιος θα πρωτοστατήσει στη διαδικασία του ντόμινο που κατέληξε στην ανατροπή του Ανατολικού Μπλοκ, με την προσωπική του παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της Πολωνίας και τη λειτουργία του περίφημου – αντικαθεστωτικού συνδικάτου – πολιτικού φορέα «Solidarnosk» ή «Αλληλεγγύη».

Όπως απορίας άξιον (η αυτονόητο;) είναι το πώς σε μία σκοτεινή ιστορία, το σκάνδαλο της Τράπεζας του Βατικανού «Αμπροζιάνο», που έμεινε γνωστό ως σκάνδαλο της μασονικής στοάς P2, της οποίας ο αρχηγός Calvi αυτοκτόνησε, συμμετείχαν, ανακρίθηκαν και ελέγχθηκαν, πρόσωπα που αποτελούν πυλώνες της Τριμερούς, όπως ο Τζιάνι Ανιέλι (της ΦΙΑΤ), ένα από τα πρώτα στελέχη της ιδρυτικής ομάδας του Ντέιβιντ Ροκφέλερ και επί δεκαετίες εμβληματική μορφή της ιταλικής οικονομίας (αρχεία Ανιέλι 1987). Μία περίεργη όσμωση μεταξύ εκκλησιαστικών δομών, μασονικών εταιρειών, σκοτεινών διαπλοκών και βεβαίως επικερδών επιχειρήσεων.

Αν η «Τριμερής» οσμίζεται την εξουσία και άρα τον πλούτο, το Βατικανό οσμίζεται το χρήμα εκεί που βρίσκεται η εξουσία. Υπ’ αυτή την έννοια, η ηγεσία του Καθολικισμού θα συμμαχούσε με τον διάβολο (όπως και έκανε με τους Ναζί) ή και με την «Τριμερή», προκειμένου να αποκομίσει οφέλη (Τράπεζα Αμπροζιάνο). Στην πραγματικότητα ωστόσο, οι σχέσεις Θρησκείας - Τριμερούς είναι σχέσεις αντίθεσης έως και αντιπαλότητας, όπως ακριβώς η εμμονή σε εθνικά πρότυπα για την Τριμερή είναι εμπόδιο για την ομαλή επέκταση της ορθολογικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, πάντα κατά τις καταστατικές αρχές της οργάνωσης του Ροκφέλερ.

Η σχιζοφρένεια

Αν λοιπόν τα μέλη της Τριμερούς ως μύστες του αθεϊστικού ανθρωπισμού επιχειρούν την ανατροπή των δογματικών – εκκλησιαστικών στερεοτύπων αλλά και ενεργούν για την ανατροπή των εθνικών ιδεωδών, προκειμένου να υπάρξει ανεμπόδιστα παγκόσμια διακυβέρνηση, πώς είναι δυνατόν κυβερνήσεις και μηχανισμοί στην οποία μετέχουν, συμμετέχουν ή καθοδηγούν μέλη της Τριμερούς να στηρίζονται από πολιτικές δυνάμεις οι οποίες αρθρώνουν την ιδεολογική τους ταυτότητα γύρω από τη Θρησκεία, την Πατρίδα και την Οικογένεια;

Στην Ιταλία και την Ελλάδα, τα φαινόμενα προφανώς δεν απατούν. Αν ο ακροδεξιός και τοπικός εθνικιστής Μπόσι αρνείται με έμφαση τον σχηματισμό μιας αποκλειστικά τεχνοκρατικής κυβέρνησης υπό τον Μάριο Μόντι, εντούτοις δεν δηλώνει πως θα τον καταψηφίσει, αν και εφόσον το κυβερνητικό του σχήμα αποτελείται και από ορισμένους πολιτικούς. Αντίθετα, οι συνιστώσες της Ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας στηρίζουν αναφανδόν τον Μάριο Μόντι. Στην Ελλάδα, τα φαινόμενα είναι ακόμη θεαματικότερα. Η Νέα Δημοκρατία, της οποίας κατά επιστημονικές έρευνες το 85% των βουλευτών της στηρίζεται από εκκλησιαστικούς παράγοντες, και το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ., που βασίζει την ιδεολογική του ταυτότητα στην προστασία της τριάδας Πατρίς- Θρησκεία - Οικογένεια, συμμετέχουν στην κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου.

Είναι ενδεικτική η αναφορά σε έγγραφο μελέτης για λογαριασμό της «Τριμερούς». Ο ιδανικός εργαζόμενος (μεσαίο και ανώτερο στέλεχος) σε μία εταιρεία είναι οπωσδήποτε συνειδησιακά απολιτίκ, πρέπει να χαίρει κοινωνικής εκτίμησης, πρέπει να ανήκει σε «στενό περιβάλλον» και να είναι εγγεγραμμένος σε κάποιο κεντρώο πολιτικό κόμμα, και, αν δεν είναι όλα αυτά, θα πρέπει να ανήκει σε κύκλους μοναρχικών ή να είναι φασίστας. Ομολογουμένως, η εισήγηση είναι εντυπωσιακή!

Οι αντιφάσεις κυριαρχούν στην πολιτική και αυτό είναι πασίγνωστο. Τέτοιου βεληνεκούς ιδεολογικές ανατροπές και άλματα, ωστόσο, προκαλούν ερωτήματα. Ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Μάριο Μόντι είναι στελέχη της Τριμερούς. Η Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. αναφέρονται στον «Πατριωτισμό» και την «Ορθοδοξία» ως σε κυρίαρχα στοιχεία των ιδεολογικών τους πεποιθήσεων. Τα στηρίγματα του Μάριο Μόντι ανήκουν στις εφεδρείες του ιταλικού Καθολικισμού. Η αντίφαση είναι σαφής καθώς και οι «κωλοτούμπες». Εκτός αν τελικά ισχύει η εισήγηση που προαναφέραμε για τον «ιδανικό εργαζόμενο» επεκτεινόμενη στον χώρο της Πολιτικής. 

πηγη:Zougla.gr