Τι θυμάμαι τώρα!
Σεπτέμβριος 2000. Ενα χρόνο ακριβώς μετά τον μεγάλο σεισμό που είχε ταρακουνήσει για τα καλά την Αθήνα με επίκεντρο την περιοχή που βρίσκεται ακόμα και σήμερα το πατρικό μου. Εχει σημασία αυτό!
Είναι μεσημέρι Κυριακής και καθόμαστε οικογενειακώς να φάμε. Εκτός του πατέρα μου, που είναι παθιασμένος με τις αντίκες και έχει μετατρέψει το υπόγειο του σπιτιού σε εργαστήριο. Αγαπά τα παλιά πράγματα. Του θυμίζουν τα νειάτα του κι έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μπομπινόφωνα, στα πικ απ της δεκαετίας του '60 και στα ηλικιωμένα τρατζιστοράκια απο την εποχή του Νώε! Κι έχει μια συλλογή για την οποία ειναι πολυ περήφανος!
Είχε λοιπόν αγοράσει μια παλιά σιδερένια σόμπα στρατού που επί μια εβδομάδα έδινε "μάχη" στα εγκατα του σπιτιού, για να καταφέρει να την κάνει να δουλέψει. Μέχρι που τρύπησε τους τοίχους του υπογείου για να περάσει μπουρί, με την δικαιολογία να έχει ζέστη τον χειμώνα και να μπορεί να εργάζεται πάνω στο αντικείμενο του!Στα μαγικά του χέρια και πουλί χωρίς φωνή θα κελαϊδούσε!Δεν ήθελε να φάει μαζί μας..Ηθελε σώνει και ντε να μαστορέψει την ξυλόσομπα.
Την ώρα που παω να τσιμπήσω μια ντομάτα μαζί με ενα αγγουράκι και η κουβέντα περί ανέμων και υδάτων εξελίσσεται στο τραπέζι,ακούγεται μια βροντή και το σπίτι πήγε και ήρθε δυο φορές συθέμελα. Πανικός. Πετάμε τα πηρούνια ψηλά και τρέχουμε, δυο κόρες και μια μάνα προς την πόρτα, να βγούμε στο δρόμο. Σεισμός! Σύντομος μέν αλλα δυνατός. Σπρωχνόμαστε στην εξώπορτα, σφηνωνουμε και τέσσερα ζευγάρια κοιτάνε την μάνα μας άγρια τύπου κάνε πίσω...δώσε τόπο στα νειάτα να σωθούν, μήπως και ξεμπλοκάρουμε!
Βγαίνουμε στο δρόμο κατακόκκινες και ψάχνουμε με το βλέμμα τους γείτονες...κανείς έξω. Μα δεν το καταλαβαν; Μηπως να πατήσουμε τα κουδούνια να ενημερώσουμε; Καλά τον σεισμό. Την βροντή; Αλλά και ο πατέρας μας δεν είχε βγεί...Και αυτό ήταν το πλέον ύποπτο.
Ανεβαίνουμε πάλι στο σπίτι και παρόλο που ταραχη ήταν στο πικ...μαζεύουμε τα πηρούνια απο τους τοίχους και συνεχίζουμε το φαγητό. Η εξώπορτα ανοίγει, μπαίνει φουριόζος ο πατέρας μου και πηγαίνει κατευθείαν στο μπάνιο, χωρίς να τον δούμε. Κλειδώνεται και δεν λεει να βγεί. Η ώρα περνά, η φυσική ανάγκη κορυφώνεται και το κλειδι δεν γυρίζει! "Μπαμπά τι κάνεις τόση ώρα μέσα;" (Αυτη ειναι ερώτηση εφιάλτης για μια οικογένεια με ένα μπάνιο)! "Βγές, θέλω να μπώ".
-"θα βγω, απαντά απο μέσα...αλλά μήπως ξέρεις που έχει η μάνα σου το κόκκινο ιώδειο;". Κόκκινο ιώδειο, κόκκινος συναγερμός. Και οι τρείς γυναίκες του σπιτιού μαζευόμαστε έξω απο το μπάνιο και χοροπηδάμε πανω κάτω να δούμε απο το τζαμάκι της πόρτας τι γίνεται μέσα! Δίνουμε μάχη στην κλειδαρότρυπα..."Μπαμπά τι έγινε"; ρωτά η αδελφή μου. "Βγές να δω τι έχεις πάθει" υστεριάζει η μάνα μου! Το κλειδι γυρίζει, η αναπνοή μας κόβεται και ανοίγει η πόρτα. Αξέχαστη εικόνα. Ο πατέρας μου είχε..η μάλλον δεν είχε, μαλλιά μητε τσινορα, μητε φρύδια, ούτε καν φαβορίτες! Ηταν σαν γλόμπος!
-"Μια, μία καταπάνω μου με τα βαμβάκια..." φώναζε! "Που λέτε -ξεκίνησε να διηγείται- δεν άναβε η σόμπα και έβαλα το κεφάλι μέσα να την σκαλίσω κι έκανε ανατίναξη! Με το κεφάλι μου μέσα... Άκουσα και τα ποδοβολητά σας στα σκαλιά μετά την έκρηξη...κι ένανα την πάπια. Οι λόγοι ευνόητοι. Ρημάδα για σόμπα κι εκεί που σε πήρα..Πόσο καιρό θέλουν να φυτρώσουν τα φρύδια...ξέρει καμιά σας;"
Μετά το πρώτο σόκ, τον περιποιηθήκαμε δεόντως! Και τα τραύματα και τα αυτιά, με μια γκρίνια που ειχε σταματημό μόνο όταν πέφταμε να κοιμηθούμε. Και το πρωί ξανά απο την αρχή!
Αυτό για να ξέρετε οτι δεν φταίνε πάντα οι ξανθές, για οτι τους συμβαίνει! Υπάρχει και το D.N.A.! Το οικογενειακό!
di।Di-
πηγη:http://mylady.gr
