Γράφει ο Γιώργος Βοσκόπουλος*
Υπάρχει ένα ιρλανδικό ανέκδοτο που ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο με τον οποίο ένα μέρος του πολιτικού συστήματος της χώρας αντιλαμβάνεται το μέλλον του. Δύο Ιρλανδοί πηγαίνουν στην κηδεία ενός γείτονα και πλησιάζοντας το ανοικτό φέρετρο ο ένας παρατηρεί έκπληκτος ότι ο νεκρός έχει ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ρωτάει τον άλλο απορημένος: «Μα καλά γιατί χαμογελάει; Και ο άλλος απαντά: «Δεν του έχουν πει ότι πέθανε και νομίζει πως κοιμάται».
Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ της χώρας είναι πολιτικά νεκρό. Εν πρώτης απώλεσε την εμπιστοσύνη των πολιτών και συνεπώς απώλεσε την νομιμοποίηση του εντολοδόχου της. Η ανάγκη εξορθολογισμού του κράτους υλοποιείται από τον ίδιο φορέα που οδήγησε την εθνική οικονομία στο τούνελ αντιπαραγωγικότητας. Η σημερινή ωστόσο ηγεσία φέρει ακέραια την ευθύνη των επιλογών της. Η όποια διατήρηση της κοινωνικής συνοχής αποτελεί πλέον πρωτογενή στόχο των ιδίων των πολιτών, αφού κάποιοι παραιτήθηκαν της θεσμικής και συνταγματικής υποχρέωσης τους να προασπιστούν τη χώρα. Το δράμα για αυτούς που μας οδήγησαν εδώ είναι ότι δεν αμφισβητείται απλά η ορθότητα των επιλογών τους αλλά και τα κίνητρα τους. Οι σημερινές γενιές των Ελλήνων βιώνουν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, αυτό της μη εκπροσώπησης, της θεσμικής εγκατάλειψης, της κοινωνικής περιθωριοποίησης, της αποδοχής από μέρους μίας εθνικής ηγεσίας ενός νέο-αποικιοκρατικού καθεστώτος.
Η διαδικασία από-νομιμοποίησης συντελείται υπό το βάρος λανθασμένων αντιλήψεων από πλευράς ηγεσίας. Αυτές αφορούν την αντικειμενική δυνατότητα του κοινωνικού ιστού να αποσβέσει τις παρενέργειες μίας πολιτικής ασύμμετρης και κυρίως μη βιώσιμης λιτότητας σε συνθήκες ανεπαρκούς προάσπισης των εθνικών συμφερόντων. Η ελληνική πλευρά θεώρησε ότι η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού μπορεί να συντελεστεί συντεταγμένα. Το εφεύρημα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας δεν μπορεί να αναβιβαστεί σε μία νόρμα συντεταγμένης κοινωνικής αποσύνθεσης. Η ηγεσία της χώρας δεν έλαβε υπόψη της αντικειμενικά δεδομένα και την ιστορική εμπειρία χωρών οι οποίες τέθηκαν υπό καθεστώς διεθνούς οικονομικής κηδεμονίας. Καμία κοινωνία δεν διαλύθηκε συντεταγμένα. Η εθνική ηγεσία κινήθηκε εν κρυπτώ, ενώ η μόνη συντεταγμένη δράση της είναι η συστηματική υποταγή της σε εξωγενείς παράγοντες και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης με αιχμή του δόρατος τα ΜΜΕ και μερίδα πανεπιστημιακών.
Η ενδοκρατική τάξη πραγμάτων θεμελιώνεται στην πολιτική νομιμότητα που προκύπτει από την αμφίδρομη σχέση ηγεσίας και συλλογικότητας. Όταν διαρρηγνύονται αυτοί οι θεσμοί, τότε το ενδοκρατικό περιβάλλον εκλαμβάνει τη μορφή του διεθνούς περιβάλλοντος που χαρακτηρίζεται από αναρχία, αφού οι πολλοί δεν αναγνωρίζουν τον παρεμβατικό, ρυθμιστικό ρόλο του εσωτερικού, εθνικού Λεβιάθαν. Τότε παύει να υφίσταται ο raison d’ être της εσωτερικής οργανωτικής δομής που νομιμοποιεί τα εθνικά πολιτικά συστήματα. Με απλά λόγια απειλείται η αυθυπαρξία, οντολογία του εθνικού Δήμου ως εκφραστή συλλογικών, εθνικών συμφερόντων. Όσοι αδυνατούν να κατανοήσουν αυτή την παράμετρο οδηγούν τη χώρα στο χάος, στην ανομία, σε ακραίες συμπεριφορές, στην αμφισβήτηση των θεσμών, στη διάλυση. Η εσωτερική υποτίμηση των δημοκρατικών θεσμών φέρνει τη χώρα δεκαετίες πίσω και συνιστά casus belli για αυτούς που συνειδητά, δημοκρατικά και συντεταγμένα αποδέχθηκαν αυτή τη δομική, θεσμική αποτύπωση του πολιτικού συστήματος.
Μία δεύτερη παράμετρος από-νομιμοποίησης της πολιτικής ηγεσίας είναι η ασυνέπεια ανάμεσα σε υποσχέσεις και τελικές επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο αναιρείται και αυτοκαταργείται κάθε έννοια κοινωνικού συμβολαίου που συνομολογείται με την επιλογή από πλευράς συλλογικότητας μίας εθνικής ηγεσίας. Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις – δεσμεύσεις του πρωθυπουργού λίγους μήνες πριν αναλάβει την εξουσία.
«Σε περίοδο κρίσης, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να προστατεύσεις τους αδύναμους και να στηρίξεις τη μεσαία τάξη, που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Εμείς καταθέτουμε τις προτάσεις μας, μεταξύ των οποίων έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης, πλαίσιο προστασίας των δανειοληπτών, ρυθμίσεις ώστε τα 28 δισ. στις τράπεζες να περάσουν στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όχι απλώς για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και γιατί η ενίσχυση της καταναλωτικής δύναμης διατηρεί ζωντανή την οικονομία» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 15/02/2009).
«Δεν μπορεί η κυβέρνηση να ζητάει θυσίες από τον συνταξιούχο των 600 ευρώ και από τον μισθωτό των 1.500 ευρώ» (Ελευθεροτυπία, 16/03/2009).
[Στόχος μας είναι] ένα «κοινωνικό κράτος με αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα ρίχνει το βάρος του σε υψηλά εισοδήματα, εγγυημένη εργασία, αξιοπρεπή διαβίωση, αναβαθμισμένο δίκτυο πρόνοιας και υγείας» (Ελευθεροτυπία, 21/02/2009).
Μεγαλύτερη τραγωδία από την χρεοκοπία της χώρας είναι η κατάλυση της δημοκρατίας. Η πρώτη (χρεοκοπία) δεν οδηγεί απαραίτητα και εξ ορισμού στη συνολική, οριζόντια αποδόμηση των δημοκρατικών θεσμών। Ωστόσο η κατάλυση της δημοκρατίας οδηγεί αναπόφευκτα στη συνολική, πολυεπίπεδη χρεοκοπία μιας λιγότερο ώριμης δημοκρατίας. Όσοι εκπροσωπούν δημοκρατικούς θεσμούς στη χώρα επιβάλλεται να αναλάβουν άμεσες πρωτοβουλίες και να επαναφέρουν τη χώρα στο δρόμο της νομιμότητας. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στον τόπο και στους θεσμούς.
Πηγή: thinkfree.gr
