Όταν μιλάμε για την αξιοποίηση της γης στην Ελλάδα η συζήτηση μοιραία μεταφέρεται στο τέλος στο γκολφ της Ρόδου. Προκηρύσσουμε κι έναν διαγωνισμό και «καθαρίσαμε». Έτσι, το γκολφ έχει «αξιοποιηθεί» με αυτό τον τρόπο μερικές φορές μέχρι σήμερα, δίχως να έχει αλλάξει το παραμικρό στην εικόνα της εγκατάλειψής του. Να κάνουμε, λοιπόν, μία νέα πρόταση, σε μία προσπάθεια να ανοίξουμε την συζήτηση γύρω από το θέμα της πώλησης δημόσιας γης.
Θα χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα το γκολφ της Ρόδου. Αν στην θέση του γκολφ το ελληνικό δημόσιο δημιουργούσε μία Πολιτεία με οικόπεδα των 600 μέτρων και πολλούς ελεύθερους χώρους, δεν θα χρειαζόντουσαν τόσοι άγονοι διαγωνισμοί. Θα μπορούσαν μάλιστα οι τίτλοι των οικοπέδων να πουληθούν από τώρα με την μορφή ομολόγων, τα οποία θα έδιναν έναν μικρό τόκο στους κατόχους τους και πιθανές υπεραξίες από την διαπραγμάτευσή τους σε μία χρηματιστηριακή αγορά. Κι αν το εγχείρημα πετύχαινε, θα μπορούσε να επαναληφθεί στην Σάμο, στην Χίο, στην Μυτιλήνη, στην Λέσβο.
Με τον τρόπο αυτόν λύνεις ταυτόχρονα τρία θέματα: Εισπράττεις χρήματα από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δημιουργείς συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης στην περιφέρεια και βάζεις όλη την Ευρώπη να ανησυχεί για τα περιουσιακά στοιχεία των υπηκόων της.
Τα πράγματα δεν είναι βέβαια τόσο εύκολα. Χρειάζονται αλλαγές στην νομοθεσία, πολλή δουλειά και θέληση. Κυρίως αυτό το τελευταίο: Χρειάζεται πολιτική βούληση για να προχωρήσουμε παραπέρα...
Δεν διεκδικεί κανείς το αλάθητο. Μία συζήτηση ανοίγουμε. Μπορεί να είναι μία κακή πρόταση ή μπορεί η πρόταση να είναι ημιτελής. Να το συζητήσουμε. Να αρχίσουμε να συζητούμε και για άλλα πράγματα εκτός από περικοπές μισθών. Είναι και ο μόνος τρόπος για να αντιστρέψουμε το κλίμα στην αγορά και να αρχίσουν οι άνθρωποι να βρίσκουν εργασία και κυρίως το χαμόγελό τους...
πηγη:capital.gr
