Πριν απο μερικές ημέρες χρειάστηκε να βρεθώ στην Ξάνθη για μια υποχρέωση, οχι πως πήγαινα πρώτη φορά απλά πρώτη φορά συνέβη κάτι που με έβαλλε σε έντονο προβληματισμό...
Καθώς κινούμουν με το αυτοκίνητό μου μέσα στην πόλη, απο λάθος έστριψα σε στενό απο αυτό που έπρεπε και ξαφνικά σαν να γύρισε πίσω ο χρόνος...σε εποχές φτώχειας, υπανάπτυξης, εξαθλίωσης και παντελούς έλλειψης και του ελαχίστου ψύγματος πολιτισμού...οι πολυκατοικίες αντικαταστάθηκαν απο ασβεστωμένα χαμόσπιτα, οι αυλές και οι κήποι με τις περιφράξεις, τα λουλούδια και τις πόρτες, με αλάνες με σύρματα και μισογκρεμισμένους τοίχους. Στούς δρόμους δεν έβλεπες συνυθισμένους ανθρώπους να περπατούν, να πηγαίνουν στη δουλειά τους, να πίνουν καφέ, ο καθένας με το δικό του ντύσιμο (ανάλογα με τη διάθεση ή το γούστο του) παρά μόνο μαντηλοφορεμένς γυναίκες με το κεφάλι κάτω να περπατούν βιαστικά, τσούρμο παιδιά με παλιόρουχα να τρέχουν πίσω απο το αυτοκίνητο (πραγματικά μου θύμισε σκηνές απο ντοκυμαντέρ στην Αφρική...) και παρέες ανδρών που στο πέρασμά μου σταματούσαν οποιαδήποτε συζήτηση και παρατησούσαν αδιάκριτα και έντονα σαν να ήμουν εξωγήϊνος!
Είναι η πρώτη φορά που ένιωσα ξένος στην ίδια μου την πατρίδα...
Πότε και πως αφήσαμε να δημιουργηθούν αυτές οι εικόνες στην πατρίδα μας; Ποιά Ευρώπη και ποιά σαλόνια μας τσαμπουνάνε ολα αυτά τα χρόνια σε μια Ελλάδα που ούτε καν το ομόγλωσο είναι δεδομένο; Σε ποιά πλαστική ιλλουστρασιον ψευτοανεπτυγμένη (αμφιβάλλω αν ισχύει πουθενά αλλού εκτός απο μερικά σημεία της Αθήνας) εικόνα μας έχουν παγιδεύσει με τα σκουπίδια που μας δείχνουν κάθε μέρα, ενω μια Ελληνική Θράκη αφήνεται στη μοίρα της;
Ποιός κατάντησε έτσι την πατρίδα μου;...
by EAGLE
