Τον
γύρο του διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ημέρες ένα κείμενο το οποίο
φέρει τον τίτλο «Είμαι περήφανος που δεν είμαι Γερμανός: 27 λόγοι και
ένα παράπονο»…Το εν λόγω κείμενο κυκλοφορεί ευρέως τόσο στα κοινωνικά δίκτυα, όσα και από e-mail σε e-mail και με πολύ καυστικό τρόπο καταδεικνύει τις διαφορές των Ελλήνων με τους Γερμανούς.
1) Πίνω νερό όταν διψάω και μπύρα όποτε θέλω διότι το νερό εμφιαλωμένο ή βρύσης δεν είναι ούτε… στυφό, ούτε άνοστο, ούτε πανάκριβο.
2) Με χοντρές, αθλητικές, λευκές κάλτσες φορώ αθλητικά παπούτσια και όχι σανδάλια…
3) Δε μου χρειάστηκε ποτέ να στήσω μνημείο – υπόλειμμα κανενός τείχους αίσχους για να μου θυμίζει κατάπτυστη διχοτόμηση του έθνους μου, φοβούμενος πιθανή επανάληψη στο μέλλον.
4) Έχω θετική σκέψη, αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη και χωρίς να καταναλώσω απίστευτες ποσότητες αλκοόλ.
5) Δεν πιστεύω σε φυλετικές ή άλλες ανωτερότητες, αλλά στο σεβασμό της αξίας και στην προστασία κάθε ανθρώπου.
6) Δεν προκάλεσα δύο δηλωμένους, κι έναν τρίτο υποβόσκοντα, παγκόσμιους πολέμους.
7) Δεν αιματοκύλησα την ανθρωπότητα, δε σκότωσα αμάχους, δεν κατεδίωξα φυλές ή άλλα έθνη, δεν έστησα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν υπέταξα λαούς, δε ρήμαξα χώρες.
Για την παρασκευή σαπουνιού περιορίζομαι στη χρήση ελληνικού ελαιολάδου.
9) Δε χρωστάω πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.
10) Δεν σφετερίστηκα ξένους πολιτισμούς κι αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες (γιατί διέθετα δικούς μου), δεν κατέκλεψα αρχαιότητες, δεν υφάρπαξα αγάλματα και θησαυρούς.
11) Δεν είμαι απόγονος του Αδόλφου Χίτλερ.
12) Κάνω την αυτοκριτική μου. Αργά, ανώφελα, άκαιρα ίσως. Έχω κάνει λάθη, πολλά και μοιραία, πλην όμως τ’ αναγνωρίζω και πολεμάω. Όπλα δεν καταθέτω, άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ (θα το θυμάσαι άσπονδε φίλε γερμανέ, όταν γύρευες να με λειώσεις με τη μπότα της βέρμαχτ…). Κριτής των πάντων, διαιτητής και νταβατζής δε χρήζομαι. Δε μου ταιριάζει ο ρόλος ούτε του δοσίλογου, ούτε του χαφιέ.
13) Χαμογελώ και στη χαρά και στην απόγνωση. Ξέρω, σε προβληματίζει, άσπονδε φίλε γερμανέ, αλλά τι τα γυρεύεις… Είναι στο DNA μου το γέλιο, δουλειά δική μου!
14) Επάνδρωσα τις βιομηχανίες της Γερμανίας με φιλεργατικούς, φιλότιμους, φιλήσυχους Έλληνες μετανάστες (γκασταρμπάιτερ) κρατώντας τους τεμπέληδες, ανεπρόκοπους κι άχρηστους στη χώρα μου.
15) Διέδωσα σε όλους την αξιοπιστία των Siemens συσκευών γερμανικής κατασκευής και χρεώθηκα το σκάνδαλο του χρηματισμού, της μίζας και της δωροδοκίας, αφού έκανα γαργάρα την ευθύνη του γερμανού που δωροδόκησε. Η ενοχή βαραίνει μόνον εκείνον που δωροδοκεί; Μάλλον…
16) Χαίρομαι και τον ήλιο και τη θάλασσα της μεσογείου… Κλισέ, αλλά αληθές. Κι έχω μια μικρή υποψία ότι σ’ ενοχλεί, άσπονδε φίλε γερμανέ…
17) Στην ταβέρνα κερνάμε (άγνωστη έννοια)…. Ποτέ ρεφενέ, ποτέ ο καθένας τα δικά του, ποτέ κομπιουτεράκι – γερμανικό σύστημα, όπως είθισται να λέμε εμείς οι ταπεινοί οφειλέτες σου.
18) Δανείζομαι, δεν αντιλέγω. Πληρώνω ακόμη τις πληγές παλιών και πρόσφατων κατακτητών που θώπευαν στο λίκνο τους οι χώρες οι δήθεν προοδευμένες κι αξιοζήλευτες, με μηχανισμούς, συστήματα, προγράμματα σαν τη δική σου.
19) Δε σκύβω το κεφάλι, κι είναι κουσούρι μου. Θα βόλευε καλύτερα να προσαρμοζόμουν στο νταχάου ή το άουσβιτς… Τι σου θύμισα τώρα;;;
20) Το γλωσσικό μου ιδίωμα μου επιτρέπει να προφέρω οποιαδήποτε ομιλούμενη γλώσσα χωρίς να αντηχεί διαταγή, επιβολή ή κακόηχη προφορά.
21) Δεν επέλεξα την Αγγέλα. Μου την επέβαλαν. Μα τι φάτσα; Προτιμώ τα playmobil…
22) Δεν αποδίδω στους άλλους, και δη στους Έλληνες, τις ευθύνες για όλα τα δεινά από γεννήσεως κόσμου.
23) Δε συνοδεύω όλα τα πιάτα μου με βραστό λάχανο, βραστές πατάτες και λουκάνικο…Έλεος, λίγη φαντασία δε βλάπτει…
24) Διαθέτω ανοιχτά καταστήματα γιορτινές ημέρες, αν και τεμπέλης, για να προσφέρω καφέ ή φαγητό…
25) Γιορτάζω κι άλλες μέρες πλην Χριστουγέννων, σε πείσμα των καιρών, της κατοχής, της ύφεσης και της εξαθλίωσης.
26) Υποθάλπω πρώτα τους συνανθρώπους μου και στη συνέχεια τα ζώα.
27) Έχω οικογένεια σφιχτή γροθιά. Ενοίκιο δεν πληρώνω στους γονείς μου, παρότι ζω μαζί τους, κι ας ενηλικιώθηκα προ πολλού. (Φρόντισαν άλλοι να μην μπορώ να ζήσω μόνος).
Ένα παράπονο έχω μόνο:
Συναίσθηση δεν έχω της αξίας μου, της ιστορίας, της δύναμής μου, των δυνατοτήτων, των αξιώσεων, της μεγαλοσύνης μου. Κι εδώ είναι που δεν έχεις φταίξει μόνον εσύ, άσπονδε φίλε γερμανέ… Έφταιξαν άλλοι, μαζί ή πριν από σένα…. Ο τελευταίος λόγος, όμως, είναι δικός μου, δεν αργεί κι είναι προς όλους σας….
