Παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία στην τάξη, συσσίτια στα δημόσια σχολεία, νοσοκομεία χωρίς υλικά, δεκαπλασιασμός των αστέγων, τα συσσίτια των εκκλησιών και των δήμων γεμάτα, πραγματικοί άνεργοι πάνω από 1.200.000 και ανεβαίνουν, 100.000 λουκέτα μικρομεσαίων ήδη, και άλλα 60.000 σε αναμονή για το τέλος της χρονιάς. Η ύφεση βαθαίνει στο “επίσημο” 5,1% για το 2011, ενώ οι τιμολογήσεις αγαθών που παράγει το κράτος ανεβαίνουν -φως-νερό-τηλέφωνο. Η έμμεση φορολογία βαραίνει με ΦΠΑ στο 23% και ειδικούς φόρους κατανάλωσης στα όρια του σουρεαλισμού, τόσο που να προκαλεί πληθωρισμό σε μια υφεσιακή οικονομία.
Οι τράπεζες χωρίς ρευστότητα λόγω της εξόδου της χώρας από τις αγορές,
βλέπουν την καταθετική τους βάση να διαβρώνεται, χωρίς να μπορούν να
βγουν στη διατραπεζική αγορά, κέρασμα από την χειρότερη Ελληνική
κυβέρνηση των τελευταίων 190 ετών.
Το ίδιο το κράτος χρωστάει αρκετά δισεκατομμύρια στην αγορά, ενώ οι
ιδιώτες πληρώνουν τόκο 12% για τις οφειλές τους, και συμψηφισμός με ΦΠΑ
δεν γίνεται. Σαν να λέμε σου συμψηφίζω την οφειλή σου με αυτά που σου
χρωστάω, μόνο αν είναι από φορολόγηση κερδών. Λες και μπορεί κανείς να
βγάλει κέρδη σε αυτή την αρρωστημένη αγορά, που το 80% των ισχυρότερων
επιχειρήσεων στην Ελλάδα, οι εισηγμένες, γράφουν ζημίες.
Φόροι στο ζενίθ, που στοχεύουν να καλύψουν ένα κόστος δημοσίου πολύ
υψηλότερο από αυτό που αντέχει η οικονομία, και που ως τώρα κάλυπταν με
δανεισμό από έξω. Αφαιρούν ρευστότητα από τους συνεπείς στην αγορά, από
τους μισθωτούς, από την μεσαία τάξη, ενώ το λαθρεμπόριο και παραεμπόριο
συνεχίζουν ατιμώρητα, και η φοροδιαφυγή δεν πατάσσεται, παρά τις
δυνατότητες της σύγχρονης πληροφορικής επιστήμης.
Διαφθορά παντού, από τις υψηλότερες βαθμίδες της εκτελεστικής εξουσίας,
ως τον υπάλληλο της πολεοδομίας που θα σε καθυστερήσει δυο χρόνια για να
σου δώσει το χαρτί που θα έπρεπε να πάρεις σε 15 ημέρες, βάσει νόμου.
Ατιμωρησία σε υπαλλήλους του κράτους που έχουν πιαστεί να τα παίρνουν
(αλήθεια τι έγινε εκείνος που πιάστηκε με προσημειωμένα χαρτονομίσματα
στα Ιόνια;) και τα δικαστήρια σε αρνησιδικία μετά από δεκαετίες χωρίς να
δικαστούν οι υποθέσεις. Ποιος ανέλαβε την ευθύνη για τα βαγόνια που δεν
κάνουν στις ράγες των Ελληνικών σιδηροδρόμων;
Εν τω μεταξύ πυροτεχνηματικώς έρχονται για 1-2 μέρες στο κρατητήριο κάτι
τελειωμένοι πρώην επιχειρηματίες που έχουν ήδη καταστραφεί από την
αγορά, έτσι για να δει ο “λαουτζίκος” αίμα και να κοπάσει η οργή για την
εγκληματική ανικανότητα να κυβερνήσουν, οι κυβερνώντες που δεν έχουν
καν τη λαϊκή εντολή. Για άλλα βγήκαν και άλλα έκαναν. Κάπως προς το 180
μοίρες αντίθετο μου κάνει, αλλά μπορεί και να πέφτω έξω, δυο-τρεις
μοίρες.
Εγκληματικότητα άνευ προηγουμένου. Όποιος ξεχάσει ανοιχτό παράθυρο είναι
άξιος της μοίρας του. Ληστείες με ρυθμό πολυβόλου και αυτοκτονίες
πολλαπλασιασμένες σε τρία μόλις χρόνια.
Σε όλη αυτή την κατάσταση το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει.
Περιφερειακές υπηρεσίες με 600 άτομα εκεί που 150 θα έκαναν τη δουλειά
καλύτερα, και ολόκληροι δημόσιοι οργανισμοί χωρίς αντικείμενο και
χιλιάδες αργόμισθους παραμένουν αλώβητοι, με πρόωρη συνταξιοδότηση
(δήθεν απόλυση-εφεδρεία) του 3% των υπαλλήλων του κράτους, για να ρίξουν
στάχτη στα μάτια του “λαουτζίκου” (όπως μας βλέπουν) και της Τρόικας. Η
σπατάλη αμείωτη, με τους σιδηρόδρομους να απορροφούν το σύνολο των
χρημάτων που εξοικονομήθηκαν από τον αποδεκατισμό των συντάξεων. Των
αληθινών συντάξεων δηλαδή, και όχι των λαθραίων που τρέχουν ακόμα στις
εκατοντάδες χιλιάδες λαθροσυνταξιούχων ψευδοανάπηρων όπως των 1600
νεο-τυφλών στη Ζάκυνθο.
Από τα €24,3 δις το 2010, στα €21,5 δις του 2011, στα €20,7 δις το 2012
είναι το κόστος μισθοδοσίας του δημοσίου Λεβιάθαν. Και όλο αυτό τον
καιρό λένε πως οι μισθοί στο δημόσιο έπεσαν κατά 40%-50%. Σε ποιόν
έπεσαν δηλαδή, και γιατί εμένα δεν μου βγαίνει το νούμερο; Το 60% των
€24,3 δις δεν είναι €14,58 δις; Τα υπόλοιπα €6,1 δις πού πάνε; Ποιος τα
παίρνει;
Τι συμβαίνει τέλος πάντων; Γιατί τόση πια αναλγησία από τους κυβερνώντες
μας; Μήπως το λάθος είναι δικό μας; Μήπως φταίμε εμείς που αναδείξαμε
τους γνωστούς συνήθεις ανεπάγγελτους επαγγελματίες πολιτικούς για άλλη
μια φορά; Μήπως φταίμε εμείς που δεν σηκωθήκαμε από τον καναπέ να πάμε
στην κάλπη, και επαναπαυτήκαμε στην απόφαση κάποιου άλλου για εμάς;
Εμπιστευτήκαμε την κρίση εκείνου που επιζητεί προσωπικό όφελος εις βάρος
του κοινωνικού συνόλου, για να επιλέξει ποιος θα εκπροσωπήσει εμάς στην
εξουσία;
Οι τιμές της γης και των ακινήτων έχουν βυθιστεί, και η εργασία έχει
απαξιωθεί. Με την προοπτική της δραχμής να κρέμεται απειλητικά πάνω από
το κεφάλι μας, τα όρνια περιμένουν να εξοντωθεί η μεσαία τάξη για να
αγοράσουν ότι έχει και δεν έχει για τρία πακέτα μακαρόνια. Ότι δεν έχει
δημεύσει το κράτος με την αντισυνταγματική φορολόγηση. Με την περήφανη
109η θέση στην ανταγωνιστικότητα κάτω από την Ουγκάντα, την υψηλότερη
γραφειοκρατία στο δυτικό κόσμο (και μεγάλο μέρος του τρίτου κόσμου), και
την υψηλότερη σχέση φορολόγησης/παρεχόμενων υπηρεσιών στην ιστορία,
κάποιοι επιχαίρουν και ακονίζουν τα μαχαίρια τους για να
κατακρεουργήσουν το πτώμα της μεσαίας τάξης όταν αυτή ξεψυχήσει.
Υπάρχει περίπτωση εκείνοι που ωφελούνται από την καταστροφή της μεσαίας
τάξης να επαναφέρουν την ευημερία; Γιατί δεν δέχεται την πρόταση της
Ελβετίας η κυβέρνησή μας, για τη δημοσιοποίηση καταθέσεων πολιτικών
προσώπων της χώρας μας στις τράπεζές της;
Και αν κάναμε όλα αυτά τα λάθη στο παρελθόν, είναι λόγος να συνεχίζουμε;
πηγη:Capital.gr
